လိုက္ဆဲပါ

ေျပာသမွ် အျပံဳးႏွင့္လက္ခံ
ေစာဒက မတတ္ျပန္ေတာ့
သူတို႔တြက္ ေလွာင္ရယ္စရာ သားေကာင္ဟာ ငါပဲေလ.

ေငြေၾကး ခင္တြယ္တတ္တဲ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြၾကား
ေရွာင္ႏိုင္ခြင့္ မရွိမွေတာ့ ဂ်ိဳကာလိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔
ရြက္လြင့္ဆဲေပါ့ အေမေရ.

လိုက္ေလ ေျပးေလနဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ မေရာက္ေတာ့
အိမ္ဆိုတာလဲ အလည္ျပန္တဲ႔
ေနရာတစ္ခုေလာက္ပဲ ျဖစ္လာတာ
အဆန္းမဟုတ္ပါဘူးေလ.

ရုန္းေပအုန္းေတာ႔ မေဗဒါ

ဘ၀
ေရြးခ်ယ္ခြင္႔ မရွိမွေတာ႔
အေကာင္းဆံုး ျဖတ္သန္းေပေတာ႔

အနာဂါတ္
ေရွာင္ဖယ္လို႔ မရမွေတာ႔
ရဲရဲ၀ံ႔၀ံ႔ ရင္ဆိုင္ေပေတာ႔

လူ
မပက္သတ္လို႔ မရမွေတာ႔
သူဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ
ကိုယ္႔ဘက္က ေမတၱာတရားနဲ႔သာ ဆက္ဆံေပေတာ႔

ရုပ္၀တၳဳ
မရွိရင္လဲ လူအထင္ေသး
ရွိျပန္ေတာ႔လဲ ကိုယ္႔ဘ၀င္က ေကာင္းကင္မွာ
လိုခ်င္ျပန္ေတာ႔လဲ ေမာဟေဇာနဲ႔ နပန္းသတ္ေပေတာ႔

စိတ္ဓါတ္
က်တစ္ခါ တတ္တလွည္႔
စိတ္ယုတ္ဖက္ကို အေလးမ်ားေနတဲ႔ ခ်ိန္ခြင္မွာ
စိတ္ေကာင္းဘက္ကို သာဖို႔ နင္႔အတၱေလွ်ာ.ေပအုန္းေတာ႔

အလုပ္
ျဖစ္ခ်င္တာက ကြန္ပ်ဳတာကို ရိုက္ခြဲ
ခံုေပၚမွာရွိသမွ် စာရြက္စာတမ္းအားလံုး Recycle လုပ္
သိန္းထီေပါက္တဲ႔ မ်က္ႏွာနဲ႔
မာန္ေနဂ်ာကို ေျပာခ်င္တာက "I quit now "
တစ္ထြာသာရွိတဲ႔ ၀မ္းတြက္ ရုန္းေပအုန္းေတာ႔ မေဗဒါ.....

သို႔..... သူ

ခုႏွစ္ေတြၾကီးလာမွေတာ႔
ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ႔တဲ႔ ညေပါင္းလဲမနည္းေတာ႔ပါဘူး
ေန႔စဥ္ေရးျဖစ္တဲ႔ ဒိုင္ယာရီမွာေတာ႔
ခံစားခ်က္ေတြ ေပါက္ကြဲမိလို႔
စာရြက္ေတြသာ အုိေဟာင္းကုန္တာ

ပန္းခင္းလမ္းကို ေတာင္႔တခဲ႔တာမဟုတ္
လိွဳင္းထန္ရင္ ေလွေပၚကလိမ္႔မက်ဖို႔
အားကိုးတၾကီးဆြဲကိုင္ထားတဲ႔
လက္ေမာင္းတစ္စံုကိုသာ အလိုရွိခဲ႔တာ

နင္လဲ နင္႔လမ္းနင္ေလွ်ာက္ ငါလဲငါ႔ဘ၀ငါခင္း
ရိုးေျမက်ေပါင္းဖို႔ ကတိလဲမေပးမွေတာ႔
ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္ မလုပ္ေတာ႔ပါဘူး