ေကာင္းကင္

ေကာင္းကင္ တစ္ခုတည္းပါပဲ
စိတ္ခံစားခ်က္လဲ တူတူပါပဲ
ရွိေနတဲ႔ ေနရာခ်င္းသာကြာတာ

ေကာင္းကင္ကလဲ အျပာေရာင္ပါပဲ
မိုးတိမ္ကလဲ ရာသီဥတုအေလ်ာက္
ေျပာင္းလဲေနေပမဲ႔ ဒီမိုးတိမ္ပါပဲ
ငါ႔အသက္သာ ၾကီးလာခဲ႔တာပါ

ေဘးစုတ္ေနတဲ႔ လြယ္အိတ္နဲ႔
အျဖဴ အစိမ္း ၀တ္စံုကေန
ကာလာစံု အ၀တ္အစားနဲ႔
တန္ဖိုးၾကီးတဲ႔ အိတ္ေတြ ငါ႔ပခံုးေပၚကေန
တေန႔တမ်ိဳး ေျပာင္းေနခဲ႔ေပမဲ႔
ဒီအရာ၀တၳဳေတြကို
ငါတန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိ

ငါ႔ရဲ႔ ကေလးဘ၀
မိသားစုနဲ႔တူတူရွိခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္မွဳ
ဒီ Memory ေတြကို ခဏတာ ျပန္ရဖို႔ 
ေကာင္းကင္ေပၚကို အျမဲတမ္း ေငးၾကည္႔မိတဲ႔
အက်င္႔တစ္ခု စြဲကပ္လာခဲ႔တယ္........

ေရးမိသမွ်

ဟိုနားတစ္ပြင္႔ ဒီနားတစ္ပြင္႔နဲ႔
အဲဒီ႔ပန္းကံုးေလး သီထားတဲ႔
ၾကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပဲ က်န္ေတာ႔တယ္
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ
သင္ရတဲ႔ ၀တၳဳလိုမ်ိဳး
ထင္းစညး္ၾကီးတစ္ခုလံုး
ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔ မလြယ္ကူေပမဲ႔
တစ္ေခ်ာင္းေလးပဲ ျဖစ္ပါေစ
မရွိေတာ႔ရင္ ျပိဳကြဲဖို႔ လြယ္ကူသြားျပီ
သူငယ္ခ်င္းေတြ, မိသားစုေတြ
ဒီလိုမ်ိဳးျပိဳကြဲသြားတာ မ်ားလာခဲ႔တယ္


လူဦးေရ တိုးသထက္တိုး
ေခာတ္မွီပစၥည္းေတြ တစ္ေန႔တမ်ိဳး
မရိုးရေအာင္ေပၚလာလို႔မ်ား
လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေရးပါမွဳကို
ဂရုမစိုက္ၾကေတာ႔တာလား
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔
ႏွလံုးသားထဲကလာတဲ႔
ေမတၱာ, ဂရုဏာေတြ
အဲဒီ႔စက္ကိရိယေတြက မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာပဲ

အနားမွာ မရွိေတာ႔မွ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းသိျပီး
သူ႔ရဲ႔ အေရးပါမွဳကို ျပန္ေတာင္႔တ
ကိုယ္လုပ္ေနခဲ႔တာေတြကို ေနာင္တမရၾကပါနဲ႔ ......

မိဘတို႔ ရင္တြင္းစကား

ဒီစာစုေလးက အင္တာနက္မွာ ပ်ံႏွံေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ ကြ်န္မ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးတာက Forward Mail ထဲမွာ၊ ဒုတိယတစ္ခါက စာေရးဆရာမႏိုင္းႏိုင္းစေန Facebook ေပၚမွာျဖစ္ျပီး အခုတခါက်ေတာ႔ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ႔ " ျမန္မာ၀တၳဳတို(၂၀၀၉)" ထဲက ရဲသွ်မ္း ေရးတဲ႔ " ေနာက္ဆံုးအေဖာ္ " ၀တၳဳတိုေလးထဲမွာ ဖတ္ျဖစ္တာ။ ဘယ္ႏွစ္ခါဖတ္ဖတ္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲကိုထိတယ္။ ဘယ္သူေရးမွန္း ကြ်န္မလဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ စာဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးျဖစ္ေစတယ္ ဟင္းေကာင္းတခြက္ထက္ ပိုျပီး အရသာရွိတယ္။ ဟင္းတစ္ခြက္က တစ္နပ္စာတြက္ ဗိုက္ကိုျဖည္႔ေပးေပမဲ႔ စာေပရဲ႔ အႏွစ္သာရကိုသာ သိသြားရင္ တစ္ဘ၀စာတြက္ ဖံုလွံဳသြားေစႏိုင္ပါတယ္။ မိဘကို အလိုမက်တာ တစ္ခုခုရွိရင္ စိတ္ကမျပစ္မွားမိေအာင္ မိမိကုိယ္ကို သတိေပးျခင္းအေနနဲ႔ ျပန္လည္ကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာတဲ႔ မိဘက သားသမီး မျငိဳျငင္မိေအာင္ ေျပာထားတဲ႔ စာစုေလးေတြပါ..... 

ငါအိုသြားတဲ႔အခါ... 
ငါဟာ အရင္ကငါမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ကို နားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။ 

ခ်ည္႔နဲ႔တဲ႔လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ်ီေပၚ ဖိတ္က်တဲ႔အခါ၊ အညစ္အေၾကးေတြ မႏိုင္တဲ႔အခါ ငါ႔ကိုမရြံပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါ သန္႔စင္ေပးခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။ အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ႔စကားေတြကို ငါျပန္ေျပာမိတဲ႔အခါ မသိက်ိဳးကြ်န္မျပဳလုိက္ပါနဲ႔။ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီးနားေထာင္ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တိုင္း ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာကို မရိုးေအာင္ေျပာရင္း ငါေခ်ာ႔သိပ္ခဲ႔တာေတြကို သတိရေပးပါ။ 

မလွဳပ္ရွားႏိုင္လို႔ ေရခ်ဳိးဖို႔ အကူအညီလိုတဲ႔အခါ ငါ႔ကိုမျငိဳျငင္ပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ႔တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွည္႔ ေရခ်ိဳးေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။ ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္၊ အေၾကာင္းအရာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ႔ရင္ ငါ႔ကိုမေလွာင္ပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက " ဘာေၾကာင္႔ " ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ႔တာကို သတိရေပးပါ။ 

စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ႔အခါ ခြန္းအားပါတဲ႔လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါ႔ကို ကူတြဲေပးပါ။ လမ္းေလွ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ေလ႔က်င္႔ေပးခဲ႔ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။ အသက္ၾကီးလာလို႔ စကားေျပာတာ ေရွ႔ေနာက္မညီဘဲ အေၾကာင္းအရာေတြကို ငါေမ႔သြားတဲ႔အခါ အခ်ိန္ေပးျပီး စဥ္းစားခြင္႔ေပးပါ။ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ႔အတြက္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ် နားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါျပီ။ 

တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အိုစာသြားတဲ႔ ငါ႔ကိုၾကည္႔ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔။ နားလည္ေပးပါ။ အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညႊန္ခဲ႔သလို ငါ႔ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။ ေမတၱာနဲ႔ ေအးျမမွဳေတြကို ငါျပဳံးျပံဳးေလး လက္ခံပါ႔မယ္။ အဲ႔သည္႔ အျပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ႔ ငါ႔ေမတၱာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ....

အိပ္မက္ထဲမွာ

ရင္ထဲကမပါတဲ႔ စကားကို
ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာ႔
မေျပာပါနဲ႔

အသက္မပါတဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔
ၾကည္႔ခံရမဲ႔တူတူ
နင္႔ေရွ႔က ထြက္သြားပါ႔မယ္

မိန္းမ မရွားဘူးဆိုတဲ႔
နင္႔တြက္
ႏွလံုးသား အစစ္ရွားလိမ္႔မယ္
နင္သတိထားပါ

" သံေယာဇဥ္ " ကိုနားလည္သူတြက္
ျဖတ္ဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူး
ဒါေပမဲ႔ နင္ထြက္သြားခ်င္မွေတာ႔
ငါ အတၱၾကီးမေနေတာ႔ပါ

ေနညိဳရင္
အေမွာင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္
သတိရျခင္းေတြကို ပ်ိဳး
မင္းမရွိတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ

အရင္အတိုင္း
ျပန္လည္ကာ
အတူရွိမဲ႔ တေန႔
အိပ္မက္ထဲမွာ ေမွ်ာ္ေနပါ႔မယ္