Pages

Friday, December 7, 2012

မုိး

ဒီမိုးကား ေအးစက္လြန္းတယ္
မိွဳင္းညိဳ႕ေနတဲ႔ ေကာင္းကင္မွာ မိုးျခိမ္႔သံေတြနဲ႔
ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုလဲ အေမွာင္ခ်ထားပါလား

သေျပသီးမွည္႔ ေကာက္ခဲ႔ဖူးတဲ႔ မိုးရာသီလဲ
မသဲမကြဲနဲ႔ ၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္လာတာ
အိပ္မက္ဆန္ဆန္ပါတကား

ဘယ္ေလာက္ပဲ မိုးသက္ေလျပင္း ၾကီးပါေစ
စိုရံုကလြဲျပီး ရြံ႕မေပတဲ႔ ငါ႔ေျခေထာက္က
ဘာကတၱာရာလမ္းမွ မရွိတဲ႔
အတိတ္ကရြာထဲသို႔
ခဏခဏ လွမ္းခ်င္ေနရတာတုန္း

ဒီမိုးေအာက္မွာေပါ႔
စာတစ္ေစာင္ေၾကာင္႔ ငိုခဲ႔ရတာ
ဒီမိုးထဲမွာေပါ႔
သူအနားကေန ထြက္သြားခဲ႔တာ
ဒီမိုးပဲေပါ႔
ငါ႔ႏွလံုးသားကို ေရခဲရိုက္ပစ္ခဲ႔တာ

မိုးရာသီက
တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကို ၀မ္းနည္းေစတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကို သတိရျခင္းေတြေပးတယ္
တစ္ခ်ိဳ႕ကို နာက်င္ျခင္းေတြေပးတယ္
ငါ႔တြက္ေတာ႔
စိတ္ႏွလံုး ရႊင္လန္းေစတဲ႔ မိုးရာသီကို ျပန္ရဖို႔
ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည္႔ရအုန္းမယ္..........






 

Tuesday, November 27, 2012

ေမွ်ာ္မိတာ သူပါပဲ




သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ တေျဖာက္ေျဖာက္နဲ႔
တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုမ်ား အသက္သြင္းေနသလား .....

အေဖာ္မစံု တစ္ကိုယ္တည္း 
ကားဂိတ္ေလးေတာင္ ေသြ႔ေျခာက္ေျခာက္ႏိုင္ပ.....

ေန႔တိုင္းေလွ်ာက္တာ ဒီလမ္းပါပဲ
အခ်ိန္တိုင္း ေမွ်ာ္မိတာလဲ သူ႔ပံုရိပ္ပါပဲ.....

ပုန္းကြယ္ေနသူတစ္ေယာက္ရဲ႔ သဲလြန္စ
ရွာဖို႔ခက္လြန္းတယ္ေလ.....

အသစ္တဖန္ျပန္စဖို႔ ဆုမေတာင္းပါဘူး
အရင္လိုခံစားခ်က္ ေျပာင္းမသြားတာကသာ ခက္တာ.....

ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းတဲ႔ ေလာကၾကီးတစ္ခု ပိုင္ဆိုင္ဖို႔
အနားမွာ နင္တစ္ေယာက္ရွိေနဖို႔ လိုေသးတယ္.....

သမုဒၵရာ ၀မ္းတစ္ထြာကို ျဖည္႔ဖို႔ လြယ္ကူခဲ႔ေပမဲ႔
ႏွလံုးသားကြက္လပ္ ျဖည္႔ဖို႔ ခက္ခဲပါတကား.....



Friday, November 16, 2012

ေနာက္ကြယ္က ေနသူမ်ား

ေရတိုက္စားဖို႔တြက္
   ကမ္းပါးေတြ ျပိဳေပးရတယ္
မိုးရြာဖို႔တြက္
   တိမ္ေတြ မည္းေမွာင္ေပးရတယ္
ေရခဲေတာင္ၾကီးျဖစ္ဖို႔တြက္
   ႏွင္းေတြ ငိုေပးရတယ္

ေစာင္႔ေနရဆဲ ဘူတာရံုၾကီး ရွိဖို႔တြက္
   ရထားေတြ ထြက္ခြါေပးရတယ္
ေဆာင္းရာသီ ေရာက္ဖို႔တြက္
   သစ္ရြက္ေတြ ေၾကြေပးရတယ္
ေႏြရာသီကို ေဖာ္က်ဴးဖို႔
   အလြမ္းငွက္ငယ္ ဥၾသေလးေတြ သီၾကဴးေပးရတယ္

ညအေမွာင္ျဖစ္ဖို႔
   ေနလံုးၾကီး၀င္ေပးရတယ္
ၾကယ္ေလးေတြ ေတာက္ပဖို႔
   လမင္းၾကီး ကြယ္ေပးရတယ္
လြမ္းဆြတ္ျခင္းကို စားသံုးဖုိ႔
   အသည္းကြဲေပးရတယ္

ဘ၀ကို နားလည္ဖို႔
   သမိုင္းက နာက်င္ေပးရတယ္
လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔
   လူတစ္ခ်ိဳ.က မုိက္ေပးရတယ္
ဇာတ္ေဆာင္ျဖစ္ဖို႔
   တစ္ခ်ဳိ႕က ဇာတ္ရန္ေနရာက သရုပ္ေဆာင္ေပးရတယ္

မ်က္ရည္က်ဖို႔
   ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳး ေမြးထုတ္ေပးရတယ္
သခ်ၤိဳင္းကုန္းျဖစ္လာဖို႔
   လူေတြ ေသေပးရတယ္
ေနာင္တ ျဖစ္လာဖို႔
   စိတ္ညစ္စရာေတြ လုပ္ေပးရတယ္

ဆရာ၀န္ ျဖစ္လာဖို႔
   လူေတြ နာေပးရတယ္
ငါးျမွားျခင္းနဲ႔ လူေတြ အပန္းေျဖဖို႔
   ငါးေတြ ေသေပးရတယ္
Zoo ျဖစ္လာဖို႔
   တိရစာၦန္ေတြကို ေထာင္ခ်ေပးရတယ္

လက္၀ွဲ႔ပြဲ တစ္ခုျဖစ္လာဖို႔
   လူသားအခ်င္းခ်င္း ထိုးၾကိတ္ေပးရတယ္
မဆံုႏိုင္တဲ႔ ကံၾကမၼာ ျဖစ္လာဖို႔
   ငါတို႔ေတြ ေ၀းကြာေပးရတယ္
သမုဒၵရာ ျဖစ္လာဖုိ႔
   ေခ်ာင္းေတြ အျဖာျဖာ စီးဆင္းေပးရတယ္...
 

Thursday, November 15, 2012

တခမ္းတနား မရွိပါဘူး
မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္
ၾကယ္တစ္ပြင္႔ေလာက္မ်ား ေတြ႔မလား
အခန္းကိုမီးပိတ္
လွ်ပ္စီးမီးေတြ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနတဲ႔
ေကာင္းကင္မွာ ရွာမိပါရဲ႕

တစ္ခ်ိန္တုန္းကေပါ႔
ဖေယာင္းတိုင္မီး ၀ိုးတ၀ါးနဲ႔
ဘာရုပ္သံမွ မရွိတဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ
အေတြးေတြ နယ္ခ်ဲ႕ဖို႔
ဟိုးအေ၀းကေန ပ်ံလြင္႔လာတဲ႔ မယ္ဒလင္နဲ႔
ေဆြးေဆြးေျမ႕ေျမ႕ သီခ်င္းသံက
ပံ႔ပို႕ေနတဲ႔အလား

တိတ္ဆိတ္လြန္းတဲ႔ ညဥ္႔နက္ထဲ
အထီးက်န္တဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို
စံပါယ္ပန္း ရနံ႕ေလးက
ခဏခဏ လာက်ီစယ္ေနသလိုပဲ


ခ်ိဳျမိန္မွဳကို ေတာင္႔တ
ခါးသီးလြန္းတဲ႔ အိပ္မက္ရွည္ကိုမက္ရင္း
လန္႔ႏိုးမိတာ ညေပါင္းမ်ားစြာပါပဲေလ..........

 

Monday, November 12, 2012

ဘယ္ေတာ႔မွ မျပည္႔တဲ႔ အိုး


ဘယ္ကတည္းက ေပါက္ေနတာ မသိတဲ႔ အုိးတစ္လံုး ငါဖာေထးႏိုင္ခဲ႔တယ္။
အဲဒီ႔အုိးကုိျဖည္႔ဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကိဳးစားခဲ႔ရတယ္။
သံုးပံု တစ္ပံုေလာက္ေရာက္တာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္က လာျပီး ယူသံုးပလိုက္တယ္။

ေနာက္ထပ္ တဖန္ၾကိဳးစားျပီး ျဖည္႔ခဲ႔ျပန္တယ္ ေနာက္တစ္ေယာက္လာျပီး ေဘးကေန ေဖာက္ပလိုက္ျပန္တယ္။
ျပန္႔မျဖည္႔ခင္ ငါေနာက္တစ္ေခါက္ ဖာခဲ႔ရျပန္တယ္။
ဒီလိုမ်ိဳး အုိးျပည္႔လုနီးပါး ျဖည္႔ႏိုင္ေအာင္ အပတ္တကုတ္ ရုန္းကန္ခဲ႔႔ရတယ္။
လာျပန္ျပီ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ခပ္ယူသံုးပလုိက္ျပန္တယ္။

စိတ္ေတြရွဳပ္လာတယ္ ငါၾကိဳးစားသေလာက္ ထပ္တူရခဲ႔တယ္။
ဒါေပမဲ႔ မသံုးဘဲနဲ႔ ကုန္ဆံုးခဲ႔ရတယ္။
ေအာ္ပလိုက္ခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ႔ ငါမလုပ္၀ံ႔ဘူး
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ သူတို႔ေတြက ငါခုလိုမ်ိဳး ၾကီးျပင္းလာေအာင္ ျပဳစု ေစာက္ေရွာက္ခဲ႔ၾကတဲ႔ မိသားစု၀င္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပဲ...

ငါေအာက္ေျခမွာ ရွိတုန္းကလဲ ငါ႔အေနာက္ကေန ၀ိုင္းျပီး အားေပး ကူညီၾကတယ္
ငါ အေပၚေရာက္ေတာ႔ သူ႔တို႔ေတြ ငါ႔ကို မအားကိုးရင္ မိသားစုဆိုတာ ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးဆိုတာ သိလာတယ္။
ေအာ္ ဒီအိုးလဲ ဒီတစ္သက္ ဘယ္ေလာက္ ျဖည္႔ျဖည္႔ မျပည္႔မဲ႔အိုးဆုိတာ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္...

အနားမွာ ေမာင္ ရွိေနဆဲပါ

ေမာင္
ဒီေန႔ ခေရပန္းေတြေၾကြတာ
အပင္ေအာက္မွာ ေျခခ်စရာေတာင္မရွိဘူး
ေမာင္ထြက္သြားကတည္းက
ဒီတစ္ရာသီနဲ႔ဆိုရင္ ခုႏွစ္ၾကိမ္ေျမာက္ ပန္းပြင္႔ျခင္းပဲ

ေမာင္စာသင္ေပးခဲ႔တဲ႔
အိမ္ေရွ႕က ေကာင္ေလးေတာင္
ဆယ္တန္းေအာင္လို႔ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ဆိုျပီး
မေန႔ကပဲ ျမိဳ႕ကို သူ႔အေဖနဲ႔ပါသြားေလရဲ႕

ေမာင္ ေကာက္ယူျပီး
ျပဳစုခ႔ဲတဲ႔ ေခြးမေလးေတာင္
ေခြးထီးေလး တစ္ေကာင္ေမြးထားတာ ခ်စ္စရာေလး
ေမာင္ဆိုရင္ အရမ္းခ်စ္မွာ

ဒီႏွစ္လဲ ကိုယ္႔ရပ္ကြက္က
ေမာင္တို႔တူးခဲ႔တဲ႔ ေသာက္ေရကန္
ေႏြရာသီေတာင္မေရာက္ေသးဘူး ေရခမ္းလို႔
အခုကတည္းက ဟုိဘက္ရပ္ကြက္က
ေသာက္ေရကန္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနရျပီ
ေႏြပူေခါင္ေခါင္ ေရအိုးရြက္ရကိန္းကိုေတာ႔
ႏွစ္တိုင္း ေျပးမလြတ္ၾကဘူး ေမာင္

ေမာင္႔ကိုခ်စ္တဲ႔
အိမ္ေဘးက အဘြားလဲ
အသက္ၾကီးလာလို႔ ဘာမွမမွတ္မိေတာ႔ဘူး
ေမာင္႔ကိုပဲ ခဏခဏေမးေနတယ္

ကတၱရာမခင္းႏွိင္ေသးတဲ႔
အိမ္ေရွ႕က ရြံေတြနဲ႔ လမ္းမကို
မိုးရာသီေရာက္ရင္ လမ္းခင္းဖို႔
လုပ္အားေပးမဲ႔ ေယာက္က်ားသား
ဒီအိမ္ကေန မကူညီႏိုင္တာ
ေမာင္ထြက္သြားကတည္းကပဲ

ေမာင္႔လို ေနာက္က်မွသိခဲ႔တဲ႔
ကင္ဆာေရာဂါျဖစ္မွာစိုးလို႔
ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ တိုက္တြန္းစရာမလိုဘဲ
ဒီကလူေတြ ေဆးခန္းကိုေျပးေနၾကရဲ႕

ေမာင္႔တူမေလးလဲ
ငွက္ဖ်ားပိုး ဦးေႏွာက္ထဲ၀င္ျပီး
ေမာင္႔ေနာက္ကို လိုက္သြားတာ
ေရွ႔ဆင္႔ ေနာက္ဆင္႔ပါပဲ

အရာရာတိုင္းကေတာ႔ ေျပာင္းလဲ ေနတာပါပဲ
ဒါေပမဲ႔ ေမာင္႔အေငြ႔အသက္ေတြ
အနားမွာ ပ်ားပိတုန္းေကာင္ေတြလိုမ်ိဳး
တ၀ဲ၀ဲလည္ေနသလို
ေနရာတကာ ေမာင္႔ပံုရိပ္ေတြပါပဲေလ.....






Sunday, November 11, 2012

ကိန္းသာ (ေခၚ) ရေသ႔ေတာင္ျမိဳ႔




ဒီျမိဳ႔ေလးမွာပဲ ငါ႔ကိုေမြးခဲ႔တာ
အေ၀းကၾကည္႔ရင္
စိမ္းညိဳ႔ေနတဲ႔ ေတာင္တန္းေပၚမွာ
ေစတီျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔
ေမယူျမစ္ရဲ႔ ေဘးမွာရွိေနတာ

 
ငါၾကီးျပင္းခဲ႔တဲ႔ ေနရာ
ေတာင္တန္းေတြရဲ႔ အလယ္မွာ တည္ရွိေနတာ
ေအးခ်မ္းတဲ႔ျမိဳ႔ေလး
နာမည္ၾကီးတဲ႔ အရာေတြမရွိေပမဲ႔
ေပ်ာ္ရႊင္မွဳေတြနဲ႔ ျပည္႔ေနတဲ႔
ကိန္းသာဆိုတဲ႔ ရေသ႔ေတာင္ျမိဳ႔ေလးေပါ႔
 
အရင္ကလူေတြ သိပ္မသိပါဘူး
ဒါေပမဲ႔ ဘဂၤလီကုလားေတြေၾကာင္႔
အရင္လို က်ိဳက္ထီးရိုးနားက ရေသ႔ေတာင္လို႔
ရွင္းျပစရာမလိုပဲ
ရခိုင္က ရေသ႔ေတာင္ဆိုရင္
ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုးသိပ
ေဘးအႏၵာရယ္ ကင္းပါေစ
ငါ႔ျမိဳ႔ေလးရယ္

ႏွစ္ပါတ္လည္

သူလား
အသံေကာင္းတယ္ ဒါေပမဲ႔
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျပီးေအာင္
မဆိုတတ္တဲ႔သူ

သူလား
အရင္က ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္တဲ႔
ဒါေပမဲ႔ တစ္ေခါေလာက္ ငိုပလိုက္ေတာ႔
ျဖတ္ပလိုက္တဲ႔ သူ
ေနာက္တစ္ခါဆိုရင္ ဘာျဖစ္ျဖစ္
ငိုျပရမဲ႔ သေဘာရွိတယ္ :P

သူလား
အရပ္သိပ္မရွည္ဘူး
အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ေလးနဲ႔
ဗလ ခဏခဏျပတတ္တဲ႔ သူ

သူလား
ကိုယ္ခ်က္တင္ထိုင္ရင္ ဘာလုပ္လုပ္
မေပ်ာ္ဘူးဆိုျပီး အက်ပ္ကိုင္တတ္တဲ႔သူ

သူလား
ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္ေပမဲ႔
ကိုယ္နဲ႔ပက္သက္ရင္ ေသြးဆူလြယ္တတ္သူ

သူလား
ေဘာလံုးပြဲၾကိဳက္ေပမဲ႔
ေဘာလံုးမကန္တဲ႔သူ

သူလား 
အက်ီမီးပူ မထိုးတတ္ေပမဲ႔
ေတာ္ေတာ္ အသန္႔ၾကိဳက္တဲ႔သူ


11.11.2012 Sunday
သူနဲ႔လက္တြဲခဲ႔တာ တစ္ႏွစ္ျပည္႔တဲ႔ေန႔
ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္
ရန္ျဖစ္ခဲ႔တာ မရွိခဲ႔ပါဘူး
ဆိုးႏြဲ႔မိတာေတာ႔ ရွိတာေပါ႔

ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါဘူး ဒီေန႔ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ ႏွစ္ပါတ္လည္ျဖစ္လို႔ အမွတ္တရဆိုျပီး ေရးျဖစ္တာပါ။
 

Tuesday, November 6, 2012

မလြမ္းပါဘူး




ဒီလို မိုးဖြဲဖြဲက်တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ေကာ္ဖီေသာက္တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ကဗ်ာေတြေရးတိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ျမဴႏွင္းေ၀တဲ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္းေတြတိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ကံ႔ေကာ္ေတြေ၀တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ဟိုနားဒီနားသြားတိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ကမ္းေျခေရာက္တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
အေဖာ္မဲ႔တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
၀မ္းနည္းတဲ႔ အခ်ိန္တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ေအာင္ျမင္တဲ႔ အခါတိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
က်ရံွဳးလို႔ျပိဳကြဲတိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
အားငယ္မိတဲ႔ ေန႔ရက္တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
အျပာေရာင္တိမ္ေတြနဲ႔ လွပါေနတဲ႔ ရက္ေတြတိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
သီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုင္တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
ေနမေကာင္းျဖစ္တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
မ်က္ရည္က်တိုင္းလဲ မလြမ္းပါဘူး
သတိရမိတိုင္းလဲ နင္႔ကို မလြမ္းပါဘူးဟာ .......

Saturday, November 3, 2012

ေသမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိတဲ့အခါ




  • မ်က္ႏွာအလွျပဳျပင္ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ ေဒါက္တာ ရစ္ခ်တ္ဟာ အသက္ ၄၀အရြယ္၊ သန္းၾကြယ္သူေဌး တဦးျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အဆုပ္ကင္ဆာျဖစ္ပြားေနေၾကာင္း သိရျပီးေနာက္ သူ႔ရဲ့ဘ၀အေၾကာင္းကို ၁၉.၀၁.၁၂ ေန႔မွာ သြားေဆးတကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားေရွ႔မွာ ကိုယ္က်ဳိးမငွဲ႔ပဲ လူအမ်ားအတြက္ ေတြ႔ဆံုေျပာျပခဲ့ပါတယ္။
  • မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ။ ကြ်န္ေတာ့္အသံက နဲနဲၾသေနေတာ့ သည္းခံေပးပါခင္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရစ္ခ်တ္ပါ။ ဆရာ၀န္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္း နဲနဲေ၀မွ်ခ်င္ပါတယ္။ ပါေမာကၡက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖိတ္လို႔လာရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔သင္ၾကားေနတဲ့ သြားေဆးကုသေရးဆိုင္ရာမ်ားအျပင္ တျခားအရာေတြရွိေသးတယ္ဆိုတာ ေတြးမိတယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ေျပာျပရက်ဳိးနပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
  • ငယ္ငယ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္က ဒီေန႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းစစ္စစ္ပါ။ အထိုက္အေလ်ာက္ေအာင္ျမင္တဲ့ ထုတ္ကုန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဆင္းရဲတယ္ခင္ဗ်။ မီဒီယာေတြနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြက ေျပာၾကတာကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳဆိုတာ ေအာင္ျမင္မွဳပဲတဲ့။ အဲဒီေအာင္ျမင္မွဳဆိုတာလည္း ခ်မ္းသာမွဳပဲတဲ့ခင္ဗ်။ ဒီလို အေတြးအေခၚမ်ဳိးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အင္မတန္ျပိဳင္ဆိုင္လိုစိတ္ မ်ားခဲ့တာကလား။
  • ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေက်ာင္းမွာထိပ္ဆံုးျဖစ္ရုံသာမကေသးဘူး နယ္ပယ္အားလံုးမွာကို ေအာင္ျမင္ဖို႔လိုေသးတာ။ ၀တ္စံုဆင္တူ၀တ္တဲ့အဖြဲ႔ေတြ၊ ေျပးပြဲျပိဳင္ပြဲေတြ ေနရာတိုင္းမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔လိုတယ္ေလ။ အေရာင္မ်ဳိးစံုနဲ႔ ဆုတံဆိပ္မ်ဳိးစံု၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကေပးတဲ့တံဆိပ္ေတြ အားလံုးလိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက အျပင္းအထန္ျပိဳင္တတ္ခဲ့တာ။ ေဆးေက်ာင္းတက္ျပီး ဆရာ၀န္ျဖစ္လာတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတိုင္းပဲ မ်က္စိအထူးကုျဖစ္ဖို႔က လူၾကိတ္ၾကိတ္တိုးေနေတာ့ အဲဒါျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္စိကုသေရးမွာ သင္တန္းတက္ခြင့္ရတယ္။ ေလဆာနဲ႔ မ်က္စိကုဖို႔ သုေတသန ပညာသင္ဆုကိုလည္း National University of Singapore ကေပးတယ္ေလ။
  • ပစၥည္းသစ္ထြင္ဖို႔၊ သုေတသနလုပ္ဖို႔ အခြင့္အေရးေတြလည္းရ၊ ေဆးကုသေရးပစၥည္းေတြလည္းကိုင္ရ၊ ေလဆာေတြလည္းကိုင္ရပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔သိတဲ့အတုိင္းပဲ ဒါေတြက ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေအာင္ျမင္မွဳေတြခ်ည္းပဲဗ်။ ခ်မ္းသာမွဳ မဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါနဲ႔ က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနနဲ႔ စာခ်ဳပ္ျပည့္သြားေတာ့ မ်က္စိကုသေရးသင္တန္းဟာ သိပ္ၾကာလြန္းတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပုဂၢလိကေဆးခန္းမွာ ၀င္ေငြေကာင္းတယ္ေလဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ သတိထားမိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အလွအပအတြက္ခြဲစိတ္ကုပညာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ေခတ္စားလာတာေပါ့။ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားၾကီးကိုရတာေလ။ ဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္လည္း ေက်ာင္းတက္တာေတာ္ေလာက္ျပီလို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေက်ာင္းတ၀က္နဲ႔ ထြက္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ အလွျပဳျပင္ေရး ေဆးခန္းနဲ႔ ခြဲစိတ္ကုေဆးခန္းဖြင့္တယ္ဗ်။
  • သိၾကတဲ့အတိုင္း အေထြေထြကုဆရာ၀န္ေတြ၊ မိသားစုဆရာ၀န္ေတြကို လူူေတြကသိပ္အထင္မၾကီးဘူးေလ။ လူေတြက ခ်မ္းသာတာ၊ ေက်ာ္ၾကားတာကိုမွ အထင္ၾကီးတာကလား။ ရုိးရုိးဆရာ၀န္ကို ေဒၚလာ၂၀ မေပးခ်င္ေပမယ့္ အဆီေတြကိုေလ်ာ့သြားေအာင္ခြဲစိတ္ေပးတဲ့ဆရာ၀န္ကိုေတာ့ ေဒၚလာတေသာင္းေပးဖို႔ ၀န္မေလးဘူးေလ။ ရင္သားအလွခြဲစိတ္ျပဳျပင္ဖို႔ ေဒၚလာတေသာင္းခြဲေပးတယ္။ ဘာလို႔အေထြေထြကုဆရာ၀န္လုပ္ေနမလဲဗ်။ ဒါနဲ႔ပဲ အလွအပျပဳျပင္ေရး ခြဲစိတ္ကုဆရာ၀န္ ျဖစ္လာတာေပါ့။  ေနမေကာင္းျပီး ေရာဂါျဖစ္ေနတဲ့လူေတြကို ကုဖို႔ထက္ ကြ်န္ေတာ္ဟာ နာမည္ၾကီးအလွဖန္တီးရွင္ျဖစ္လာတာေပါ့။ 

  • အလုပ္ကေတာ့ ျဖစ္သလားမေမးနဲ႔။ ပထမေတာ့ လူနာေတြက တပတ္ေစာင့္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၃ ပတ္၊ ေနာက္ တလ၊ ႏွစ္လ၊ ၃ လအထိေတာင္ေစာင့္တယ္ဗ်ဳိ႔။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လူနာမ်ားလြန္းေတာ့ စိတ္ညစ္ေရာ။ အေတာ္ဘ၀င္ျမင့္စရာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္မႏိုင္လြန္းလို႔ ဆရာ၀န္ ၄ ေယာက္ေတာင္ ထပ္ငွားရတယ္။ တႏွစ္အတြင္းမွာကို သန္းနဲ႔ခ်ီရတာဗ်။ တႏွစ္ထဲေနာ္။ ဒါလည္း ေတာ္ေလာက္ျပီလို႔ မထင္ဘူးဗ်။ စြဲေနျပီကိုး။ ဒါနဲ႔ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ေဆးခန္းထပ္ဖြင့္ျပီး အင္ဒိုနီးရွားလူခ်မ္းသာေတြဆီက ေငြရွာတာေပါ့။ ဘ၀ဟာ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းဗ်ာ။

  • ပိုတဲ့ပိုက္ဆံေတြဘာလုပ္တယ္ထင္တုန္း။ စေန၊ တနဂၤေႏြအားရင္ ဘာလုပ္လဲသိလား။ ကြ်န္ေတာ္က ကားကလပ္မွာ အဖြဲ႔၀င္ဗ်။ အပို၀င္ေငြနဲ႔၀ယ္ထားတဲ့ ထရပ္ကားကိုထုတ္၊ ခ်ိန္းထားတဲ့ဆီကိုသြား၊ မေလးရွားထိေအာင္ ကားေမာင္းျပဳိင္ၾကတာဗ်ဳိ႔။ ဒါဟာကြ်န္ေတာ့္ ဘ၀ပါပဲ။ ေနာက္ထပ္ ဖာရာရီျပိဳင္ကားတစီး၀ယ္ထားေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေမာ္ဒယ္ ၄၅၈ မထြက္ေသးလို႔ ပင့္ကူတံဆိပ္ ၄၃၀ ေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းဘဏ္သူေဌးကားက အနီေရာင္၊ ကြ်န္ေတာ့္ကားက ေငြေရာင္ဗ်။
  • ကားေတြရျပီးသြားေတာ့ဘာျဖစ္လဲ။ အိမ္၀ယ္တာေပါ့ဗ်။ ကိုယ္ပိုင္ဘန္ဂလိုေတြေဆာက္ဖို႔ ေျမလိုက္ရွာတယ္။ ပိုက္စစ္တိုက္ရွာရတာဗ်။ ကဲ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုေနခဲ့လဲ။ ခ်မ္းသာမွဳနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားမွဳၾကားမွာ ေနခဲ့တာပဲ။ မယ္စၾကာ၀ဠာ နဲ႔ေတာင္တြဲခဲ့ေသးတယ္။ လွေပ့ ေခ်ာေပ့ ခ်မ္းသာေပ့ ေက်ာ္ၾကားေပ့ဆိုတဲ့ သူငယ္မေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြသြား၊ Michelin စားဖိုမွဳးေတြခ်က္ေၾကြးတာကိုစား၊ ေပ်ာ္စရာေပါ့ဗ်ာ။
  • လိုခ်င္တာေတြအကုန္လံုးျပည္စံုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေရာက္လာတာေပါ့။ ကိုယ့္လက္ထဲမွာ အားလံုးရွိေနျပီေလ။ လြန္ခဲ့တဲ့တႏွစ္ေလာက္က အားကစားလုပ္ရင္းနဲ႔ ေတြးမိတာက ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းတည္ေဆာက္ႏိုင္ျပီလို႔ ထင္ခဲ့တာ။ ထိပ္ဆံုးက ကြ်န္ေတာ္ေပါ့ဗ်ာ။                                                                                                                                        
  • အင္း - ကြ်န္ေတာ္မွားသြားတာေပါ့ေလ။ အားလံုးကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲမွာမွ မဟုတ္တာပဲ။ မႏွစ္က မတ္လတုန္းက ခါးနာလာတယ္ဗ်။ ထိုင္ထလုပ္တာမ်ားလို႔ နာတယ္ထင္ေနတာ။ ဒါနဲ႔ စကၤာပူေဆးရုံၾကီး ကိုသြားတယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းက MRI ရုုိက္ေပးတယ္။ ဘာျဖစ္သလဲရွာဖို႔ေပါ့။ ညေနလည္းက်ေရာ သူကကြ်န္ေတာ့္ကို ေခၚေရာ။ သူက ကြ်န္ေတာ့္ခါးရုိးထဲမွာ ကင္ဆာေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္မယံုဘူးဗ်။ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေျပာတာလားလို႔ ျပန္ေမးေနေသးတယ္။ အားကစားရုံမွာ ေျပးလို႔ေကာင္းတုန္းရွိေနေသးတာကိုး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ PET scan ထပ္ရုိက္တယ္။ အဆင့္၄ ( ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ) အဆုပ္ကင္ဆာတဲ့ဗ်ာ။ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုမ်ားေရာက္လာတာလဲလို႔ အံ့ၾသေနမိတာ။ ဦးေဏွာက္၊ ခါးရုိး၊ အသည္း၊ ေက်ာက္ကပ္အေပၚပိုင္းအထိေတာင္ပ်႔ံေနတာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က အားလံုးပိုင္ဆိုင္ေနျပီလို႔ ထင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ အားလံုးဆံုးရွဴံးရေတာ့တာပဲဗ်။
  • CT scan မွာၾကည့္လိုက္၊ အဆုပ္ေပၚက အစက္အားလံုးဟာ ကင္ဆာဗ်။ ဒါကို Miliaries turmor လို႔ေခၚသဗ်။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အဆုပ္ထဲမွာ ေသာင္းနဲ႔ခ်ီျပီးရွိေနျပီ။ ဒါေၾကာင့္ Chemo ေဆးေတြေပးရင္ေတာင္မွ ၃-၄ လပဲခံေတာ့မွာတဲ့။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ပ်က္မသြားဘူးလား။ မပ်က္ပဲဘယ္ခံႏိုင္ပါ့မလဲဗ်ာ။ စိတ္ဓါတ္က်တယ္၊ အၾကီးအက်ယ္စိတ္ဓါတ္က်တယ္၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာအားလံုးရွိတယ္လို႔ထင္ခဲ့မိတာ။
    • ကဲ သံမဏိၾကီးလို ေအာင္ျမင္မွဳေတြနဲ႔။ အိမ္ရွိတယ္၊ ကားရွိတယ္၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္းရွိတယ္၊ ဒါေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကို ၀ယ္ခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြားစိတ္ဓါတ္က်ေနရျပီ။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပိုင္တာေတြကလည္း ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။ ဖာရီရာကားကို ကြ်န္ေတာ္ဖက္ထားရင္းအိပ္လို႔ရမလား။ ဘယ္ရမလဲဗ်။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ လအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဟာေတြအသံုးက်မယ္ထင္ေနတာ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရခဲ့တာ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစစ္မွ မဟုတ္တာပဲကိုး။ တကယ္တမ္း ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ လအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တာက ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဂရုစိုက္တဲ့လူေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္နားလည္ျပီး ဆက္ဆံရတာမွ ေပ်ာ္စရာဗ်။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ငိုတယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ ရယ္တယ္၊ ကြ်န္ေတာ္နာက်င္ခံစားရသလို သူတို႔လဲလိုက္ျပီးခံစားနားလည္ေပးတယ္ေလ။ ဒါက ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀မ္းသာပီတိျဖစ္ေစတယ္။ ပိုင္ဆိုင္မွဳေတြက ဒီလိုမေပးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။ ဒီပစၥည္းေတြကသာ လုပ္ေပးႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ဓါတ္က်ေနတုန္းက သူတို႔အေၾကာင္းစဥ္းစားလိုက္ရင္ ေပ်ာ္လာဖို႔ေကာင္းတာေပါ့။
    • တရုတ္ႏွစ္သစ္ကူးကို ေရာက္ေတာ့မယ္ေနာ္။ အရင္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္လဲ။ ကြ်န္ေတာ့္ကားအသစ္ကို တပတ္ျပီး တပတ္ေမာင္း၊ ေဆြမ်ဳိးေတြဆီသြားလည္၊ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ၾကြား။ ဒါေပ်ာ္စရာလို႔ထင္ခဲ့မိတာ။ ေငြေရးေၾကးေရးသိပ္မေျပလည္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္သလိုလိုက္ေပ်ာ္မယ္ထင္လား။ ဒီလိုကားသစ္ၾကီးေမာင္းျပီး ၾကြားေနတာကို ကူေပ်ာ္ေပးမလား။ ဘယ္ေပ်ာ္မလဲဗ်။သူတို႔၀င္ေငြနဲ႔သူတို႔ မနည္းေလာက္ေအာင္သံုးျပီး မီးရထားစီးေနရတဲ့ဟာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္တာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကိုအားက်တာရယ္ မနာလိုျဖစ္တာရယ္ပဲရွိမွာ။ တခါတေလေတာ့ မုန္းေတာင္မုန္းဦးမယ္။
    • ဒါေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔ထင္ထားတဲ့ အားက်မွဳမ်ဳိးပါ။ ပိုင္ဆိုင္မွဳကို ၾကြားတယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္မာနနဲ႔ အတၱကို ျဖည့္ဆည္းတာပါပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ထူးဆန္းတဲ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ သူ႔နာမည္က ဂ်နီဖာတဲ့။ သူငယ္ခ်င္းပါဗ်ာ။ လမ္းအတူေလွ်ာက္သြားလို႔ ခရုတေကာင္ေတြ႔ရင္ သူကေကာက္ျပီးေတာ့ ျမက္ခင္းထဲကိုခ်ေပးတယ္ဗ်။ ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္တာလဲလို႔ ေတြးေနတာ။ တက္နင္းလိုက္လို႔ ေသသြားမွာ သူကစိုးရိမ္ေနတာ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ခရုက ခရုပဲေလ။ လူေတြလဲဒီလိုပဲ။ လမ္းေၾကာင္းေပၚကေနထြက္မသြားႏိုင္ရင္ နင္းခံရမွာပဲေလ။ ဒါကပဲ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ဟုတ္ဘူးလား။ အသဲေတာ္ေတာ္မာတာေနာ္။
    • ဆရာ၀န္တေယာက္အေနနဲ႔ သနားၾကင္နာဖို႔၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ဖို႔ သင္ခဲ့ရသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္မတတ္ခဲ့ပါဘူး။ အလုပ္သင္ဆရာ၀န္ဘ၀တုန္းက National University Hospital က ကင္ဆာဌာနမွာလုပ္ရတယ္ေလ။ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ ေသတာေတြေတြ႔ေနရပါေရာ။ သူတို႔ဘယ္လိုခံစားရတယ္၊ ဘယ္လိုနာက်င္ဒဏ္ခံရတယ္ ေန႔တုိင္းေတြ႔ေနတာပဲ။ ေအာက္စီဂ်င္ကို ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ေနာက္ဆံုးထြက္သက္အထိရွဴေနရတာ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အလုပ္တခုသာပါပဲ။ ေန႔တုိင္း ေဆးရုံကိုသြား၊ ေသြးေဖာက္၊ ေဆးေပး လုပ္ေနေပမယ့္ ဒီလူနာေတြကို အစစ္လို႔မထင္ပါဘူး။ ဒါဟာအလုပ္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အလုပ္ ကြ်န္ေတာ္လုပ္၊ ျပီးရင္အိမ္ျပန္၊ ဒါပဲ။
    • ဒီလိုနာက်င္ခံစားတာေတြက အစစ္လား။ မဟုတ္ေပါင္။ ေဆးပညာအေခၚအေ၀ၚအားလံုး ကြ်န္ေတာ္ သိသားပဲ။ တကယ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လူနာမျဖစ္မခ်င္း ဒါေတြကိုမသိခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တကယ္သိလာျပီေလ။ အခုေနမ်ား ခင္ဗ်ားတို႔က ကြ်န္ေတာ္ကို အသစ္ကျပန္စခြင့္ရွိေသးရင္ အခ်ဳိးေျပာင္းမလားလို႔ေမးလာရင္ ေျပာင္းမယ္လို႔ ျပန္ေျဖမွာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အခုမွပဲ လူနာေတြ ဘယ္လိုခံစားရတယ္ဆိုတာကို နားလည္လာတာကိုး။ တခါတေလေတာ့ ဒီလိုပဲ ခဲရာခဲဆစ္ သင္ယူရတာမ်ဳိးရွိပါတယ္။
    •  
    • အခုခင္ဗ်ားတို႔က ပထမႏွစ္ပဲရွိေသးတာ ဆိုေတာ့ ဒီလမ္းၾကီးကို ျဖတ္ရဦးမွာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အခ်က္ ၂ ခ်က္ သတိေပးစရာရွိတယ္။
    ခင္ဗ်ားတို႔အားလံုးက ပုဂၢလိကေဆးခန္းပဲလုပ္ၾကရမွာပဲ။ ျပီးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ခ်မ္းသာလာၾကမယ္ဆိုတာ အာမခံတယ္။ သြားစိုက္တာေလးတင္ အမ်ားၾကီးပိုက္ဆံရတာမို႔လား။ တကယ္ေတာ့ ေအာင္ျမင္တယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္၊ ဆိုတာေတြက မွားေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္ျပသနာက ကြ်န္ေတာ္တို႔အမ်ားစုက ဒီဒဏ္ေတြကို မခံႏိုင္တာ။
    •  
    • ဒါကိုကြ်န္ေတာ္ဘာလို႔ေျပာႏိုင္လဲဆိုေတာ့ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္တဲ့အခါမွာ ရေလလိုေလျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာေတြ႔လာတယ္ေလ။ ပိုပိုျပီးလိုခ်င္လာေတာ့ မရရင္ မေနႏိုင္ျဖစ္ေရာ။ ေျပာခဲ့ျပီးတဲ့အတိုင္း ကြ်န္ေတာ္က ဒီလူမွဳပတ္၀န္းက်င္က သတ္မွတ္ထားတာအားလံုးရခဲ့သားပဲ။ မရရင္ မေနႏုိင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူနာဆိုတာ ေငြ၀င္လမ္းလို႔ပဲ ျမင္ခဲ့တာ။ လူနာဆီက ရသမွ်ပိုက္ဆံညွစ္ယူခဲ့တယ္ေလ။
    •  
    • အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တကယ္တမ္းဘယ္သူ႔အတြက္ လုပ္ေပးေနတာလဲဆိုတာ ေမ့ေနၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္သူ႔အတြက္မွ မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အတြက္ေတြျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ္တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါဟာ ေဆးပညာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သြားေဆးကုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိကေဆးခန္းမွာ လူနာကို မလိုတဲ့ကုသမွဳေတြ ေပးၾကတယ္။ သိပ္မေသခ်ာတဲ့အခါမ်ဳိးမွာေပါ့။  မလိုအပ္မွန္းသိတာေတာင္မွ ေပးျဖစ္ေအာင္ေပးေသးတာ။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိလာတာက သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက တကယ္ဂရုစိုက္တဲ့လူနဲ႔ ပိုက္ဆံလိုခ်င္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးတဲ့လူနဲ႔ကို ခြဲတတ္လာျပီ။ ပိုက္ဆံေၾကာင့္ စိတ္ဓါတ္ေတြ ပ်က္စီးလာတာေပါ့။
    •  
    • ပိုဆိုးတာကေတာ့ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြအေၾကာင္း၊ ျပိဳင္ဘက္ေတြအေၾကာင္းကို ဆိုးဆိုးရြားရြားေျပာခဲ့ၾကတယ္ေလ။ လိပ္ျပာမသန္႔တာေလးေတာင္ မျဖစ္ေပါင္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ သူမ်ားကိုႏွိမ့္ခ်ျပီး အေပၚေရာက္ဖို႔လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကေနရာအားလံုးမွာကို ျဖစ္ေနတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သတိေပးခ်င္တာက ဒီလိုစိတ္ေကာင္းႏွလံုးေကာင္းေတြ ပ်က္စီးသြားတာမ်ဳိးကိုေတာ့ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကဒါကို ခဲရာခဲဆစ္သင္ခဲ့ရတာမို႔ပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လို မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။

    • ေနာက္တခုက လုပ္သက္ရွည္လာတာနဲ႔အမွ် ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ လူနာေတြအေပၚမွာ သိပ္အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူးေလ။ ထံုေပေပျဖစ္လာတယ္။ အစိုးရေဆးရုံျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢၢလိကေဆးခန္းပဲျဖစ္ျဖစ္ လူနာမွတ္တမ္းတထပ္ၾကီး လက္ထဲေရာက္ေနတာနဲ႔ အဲဒီဟာၾကီးျမန္ျမန္ကုန္သြားဖို႔ပဲ အေရးၾကီးေနေတာ့တာပဲေလ။ လူနာေတြမ်ားလြန္းလို႔ အခန္းထဲက ျမန္ျမန္ထြက္သြားဖို႔ပဲ အာရုံရွိေတာ့တာ။ ဒါအမွန္ပဲဗ်။ ဒါက ေန႔တဓူ၀ အလုပ္ျဖစ္လာေတာ့ ျငီးေငြ႔လာတာေပါ့ဗ်ာ။ လူနာေတြဘက္က ဘယ္လိုစိတ္ထဲမွာထင္သြားလဲ ကြ်န္ေတာ္မသိပါဘူး။ ေၾကာက္ရြ႔႔ံတာ၊ စိုးရိမ္တာ အားလံုးေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္တကယ္ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ သိလာတာဗ်။ ဒါဟာကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ အၾကီးဆံုးခြ်တ္ယြင္းခ်က္ပါပဲဗ်ာ။

    • ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းမ်ား၊ ပညာရွင္မ်ားအေနနဲ႔ ေလ့က်င့္ေပးထားခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တမ္းလူနာေတြခံစားေနရတာကိုေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ဆင္းရဲလိုက္၊ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာလိုက္ျဖစ္ေနဖို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခံစားမွဳကဲလြန္းရင္ Professional မဆန္ဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တကယ္တမ္း သူတို႔ကိုနားလည္ေအာင္ၾကိဳးစားသလား။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မၾကိဳးစားဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သတိေပးခ်င္တာကေတာ့ လူနာေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာပါဗ်ာ။
    •  
    • ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ နာက်င္တာေတြ၊ ေၾကာက္ရြ႔ံတာေတြ၊ စိုးရိမ္တာေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔အတြက္ အစစ္မဟုတ္ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ အစစ္ေတြကိုးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က အခုဆိုရင္ Chemotherapy ယူေနတာ ၅ ခါရွိျပီ။ ဒါဟာ သိပ္ခံရခက္တာပဲဗ်ာ။ Chemotherapy ဆိုတာ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ့ရန္သူအတြက္ေတာင္ ဆုမေတာင္းသင့္ဘူး။ တကယ့္ကို ခံစားရတာဗ်ာ။ အစာစားမိလား မစားမိလားေတာင္မသိေတာ့ပါဘူး။ သိပ္ကိုဆိုးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲနဲအင္အားရွိတာနဲ႔ တျခားကင္ဆာလူနာေတြဆီကို သြားပါတယ္။ နာက်င္တာေတြကို သိလာျပီကိုး။ ဒါက သိပ္ေနာက္က်ျပီး လုပ္ေပးႏိုင္တာလဲ သိပ္နဲေနပါျပီေလ။
    • ခင္ဗ်ားတို႔မွာက ေတာက္ပတဲ့အနာဂတ္နဲ႔ ခြန္အားအျပည့္နဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ခင္ဗ်ားတို႔ လူနာအေၾကာင္းကိုထဲထဲ၀င္၀င္သိေအာင္လုပ္ပါဗ်ာ။ သူတို႔ဟာလူသားစစ္စစ္ေတြ၊ အမွန္တကယ္ကို နာက်င္ခံစားျပီး အခက္ခဲဆံုးအခ်ိန္ေတြကို ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကို သိေအာင္လုပ္ပါ။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြပဲ ခံစားရတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ဆင္းရဲတဲ့လူေတြက အစကထဲကသူတို႔မွာ နဲနဲပဲရွိေတာ့ ေရာင့္ရဲလြယ္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္လည္း ပိုျပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနႏိုင္ၾကတယ္။ တျခားစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္ေနတာ၊ ေငြေရးေၾကးေရး စတဲ့ျပသနာနဲ႔ လူေတြအမ်ားၾကီး။ ဒါေတြကလည္းတကယ္ရွိတာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ အသိအမွတ္မျပဳပဲ ေနခဲ့ၾကတာ။
    •  
    • ဒါေၾကာင့္မို႔ တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့လူေတြအေပၚမွာ အေလးထားၾကပါဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားနဲနဲေလးလုပ္ေပးလိုက္တာ သူတို႔အတြက္အမ်ားၾကီးကို ထူးျခားသြားတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေသခါနီးေနျပီဆိုေတာ့ ဘယ္သူကတကယ္ဂရုစိုက္တယ္၊ အားေပးတယ္ဆိုတာကို ခံစားတတ္ေနျပီေလ။ ဒါဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို တကယ္ေျပာင္းလဲသြားေစတယ္။ ဒါဟာကုသမွဳေတြယူျပီးတဲ့ေနာက္သိလာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေဆးသြင္းထားတာ မၾကာေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔မွ ေဆးထပ္သြင္းမယ္ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ခင္ဗ်ားတို႔ကို စကားေျပာဖို႔ အားရွိေနေသးတာေပါ့။
    •  
    • ေမာရစ္ နဲ႔ အဂၤါေန႔ ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲက စကားလံုးေလးေတြ ေျပာျပခ်င္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ျပီးသားလဲျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ လူတုိင္းေသရမွာသိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မယံုၾကဘူး။ တကယ္ယံုတယ္ဆိုရင္ လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြကို ေျပာင္းပစ္ၾကမွာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ေသရေတာ့မယ္ဆိုတာသိေတာ့ က်န္တာအကုန္လံုးေမ့ထားျပီး တကယ္လုိအပ္တာေတြပဲ စဥ္းစားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေသခါနီးမွပဲ ဘယ္လိုေနရမွန္း သိေတာ့တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ဒါမ်ဳိးကို မနက္ေစာေစာစီးစီးၾကားရတာ က်က္သေရေတာ့ မရွိဘူးေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္သိခဲ့တဲ့အမွန္တရားမို႔ ေျပာျပတာပါ။
    •  
    • ခင္ဗ်ားတို႔ကို ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာတဲ့အတိုင္းမေနၾကပါနဲ႔။ မီဒီယာေျပာတာကိုလည္း လက္မခံနဲ႔။ ကြ်န္ေတာ္ခံခဲ့ရျပီးျပီ။ ေပ်ာ္မယ္ထင္လို႔ သူတို႔ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ခဲ့မိျပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေသခ်ာစဥ္းစားျပီး ဘယ္လိုအသက္ရွင္သန္မယ္ဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ပါ။ သူမ်ားေျပာတိုင္းလိုက္မလုပ္နဲ႔။ ကိုယ့္တကိုယ္ရည္စာပဲၾကည့္ေနမလား။ တျခားတေယာက္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲသြားေအာင္ကူညီမလား။ ဆံုးျဖတ္ပါ။ တကယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မွဳအစစ္ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ခ်ည္းပဲၾကည့္ေနလို႔မရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ရႏိုင္မယ္လို႔ထင္ခဲ့တာ မရခဲ့ပါဘူး။ နားေထာင္ေပးတာေက်းဇူးပါပဲ။ ေမးခ်င္တာရွိရင္ ေမးႏုိင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။


    ( ေဒါက္တာရစ္ခ်တ္ဟာ ၁၈.၁၀.၁၂ ေန႔မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ )

    မူရင္း Link
    https://www.facebook.com/notes/thanda-win/%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%99%E1%80%9A%E1%80%B9%E1%80%86%E1%80%AD%E1%80%AF%E1%80%90%E1%80%AC-%E1%81%BE%E1%80%80%E1%80%AD%E1%80%B3%E1%80%9E%E1%80%AD%E1%80%90%E1%80%B2%E1%80%B7%E1%80%A1%E1%80%81%E1%80%AB/553155508034751



    ဒီ Link ကေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြေရွ႔မွာ ေဒါက္တာရစ္ခ်တ္ စကားေျပာခဲ႔ တဲ႔ You Tube  ျဖစ္ပါတယ္.

    http://www.youtube.com/watch?v=8pbelDGpWvs&feature=share

Friday, November 2, 2012

ေရးမိသမွ်

အျပံဳးတစ္ခု ေနာက္ကြယ္က
ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႔ လက္နက္ေတြကို
သတိထားဖို႔ လိုအပ္တယ္...

ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မရွိသူရဲ႕ စိတ္၀ိဥာဥ္ထဲ
လူသားခ်င္းစာနာမွဳကို
ရွာေဖြေတြ႔ရွိဖို႔က မျဖစ္ႏိုင္ပါ...

ေငြအင္အား တစ္ခုတည္းနဲ႔
ရင္ထဲက အမုန္းတရားကို
မေျဖေဖ်ာက္ႏိုင္ပါ...

တခါတေလ သတိၱဆိုတာ
ေခ်ာက္ကမ္းပါးကို ေရာက္ေနတဲ႔
အေျခအေနေၾကာင္႔လဲ
ထြက္လာတတ္ပါတယ္...

ကိုယ္႔ထက္ သာတဲ႔သူနဲ႔ ျပိဳင္မိလွ်င္
ငမြဲက ကိုယ္ျဖစ္ေနေပမဲ႔
ကိုယ္႔ထက္ဆင္းရဲသူနဲ႔ ႏိွဳင္းယွဥ္မိေသာအခါ၀ယ္
အဲဗား ဘုရင္က ကိုယ္ပါပဲ...
 

Thursday, November 1, 2012

မယ္ျမ

=== အမ်ိဳးသားပညာ၀န္ ဦးဖုိးက်ား၏ မယ္ျမ `` ျမန္မာမိန္းခေလးတုိင္းဖက္ေပးပါ ´´ === 





လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃-ႏွစ္က သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းမ်ား ေပၚေပါက္လာရာ ရခိုင္ျပည္ စစ္ေတြျမိဳ႕တြင္လည္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း တည္ေထာင္ေလသည္။ ထိုေက်ာင္းသို႕ တႏွစ္တေခါက္ဆိုသလို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္ခဲ့ေသာ ေလး၊ ငါးႏွစ္ေလာက္က တစ္ေခါက္ သြားရသည္။

ရန္ကုန္မွစစ္ေတြသို႔ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤျဖင့္ ႏွစ္ညႏွင့္ သံုးေန႔သြားရ၏။ ၄င္းသေဘၤာမွာ

စစ္တေကာင္း ကုလား (ေခၚေတာ) မ်ား အစီး အမ်ားဆံုးျဖစ္၏။ ရခိုင္မ်ား အနည္းငယ္စီးၾက၏။ကၽြႏု္ပ္ သြားေသာအေခါက္၌ ရခိုင္သံုးေလးေယာက္ႏွင့္ ျမန္မာကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္သာပါ၏။ အျခားတို႔က ကုလားမ်ားျဖစ္ၾက၏။ ရန္ကုန္က ထြက္၍ တစ္ညထြက္ျပီးေနာက္ ကမ္း-လမ္း မျမင္ေသာ ပင္လယ္ၾကီးသို႔ ေရာက္၏။ ပင္လယ္သမုဒၵရာတို႔၏ အံ့ၾသဖြယ္သည္ ၾကီးက်ယ္လွ၏။ သေဘာၤစီးသူတို႔သည္ ကုန္းပတ္သို႔ ထြက္ခါ ပင္လယ္သမုဒၵရာ၏ အညိဳ႕ဓာတ္ကို မျပတ္မစဲ စြဲျမဲၾကည့္ ႐ႈ၍ ေငးေမာ ေနသူေန၊ ေတြးေတာ ေနသူေန ရွိၾကကုန္၏။

ကၽြႏု္ပ္သည္လည္း ကုန္းပတ္ေပၚသို႕ထြက္ခဲ့ရာ ကုန္တင္ကုန္ခ်ေပါက္အနီး ေထာင့္တစ္ခု၌ ကုလားလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ျမင္ရ၏။ ကုလားမမွာ ေခါင္းျမီးျခံဳ၍ရွိ၏။ ၄င္၏အသားအေရမွာ အတန္ပင္ျဖဴစင္သပ္ရပ္၏။ ထို ကုလားမသည္ ျဖဴစင္ သပ္ယပ္လွသည္၊ အသို႔နည္းဟု အနီးသို႔ မေယာင္မလယ္ ကပ္ၾကည့္ရာ ၄င္း၏ ေယာကၤ်ားကုလားက...

“ဘယ္ႏွယ့္လည္းဆရာၾကီး၊ ဘယ္သြား မလို႔လည္း၊ ထုိင္ပါအံုးလား၊ ကြမ္းမ်ား-ဘာမ်ားစားရေအာင္ေလ”

ဟု ျမန္မာေရ လည္ပတ္စြာႏွင့္ ႏႈက္ဆက္ေလရာ။

“ေအာ္-ခင္ဗ်ား ဗမာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္သကို။ ဗမာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာေနဘူးတယ္ထင္ပါရဲ႕၊ အင္မတန္လည္း ပီတာဘဲ။ ႏို႔ ခင္ဗ်ား မိန္းမေကာ ဗမာစကား တတ္ရဲ႕လား”

ထိုအခါ ကုလားက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္၍

“တတ္လား၊ မတတ္လား ခင္ဗ်ားဘဲ ေမးၾကည့္ေတာ့၊ ေဟး-မယ္ျမ ဒီမွာ ဗမာတစ္ေယာက္ ကြဲ႔၊ စကားမ်ား ေျပာပါအံုး”

ဟု ေဖာ္ေရြစြာေျပာ၏။ မယ္ျမဆိုသူသည္ ထိုအခါမွ ကၽြႏု္ပ္တို႕ဖက္သို႕လွည့္၍ မ်က္ႏွာဖံုးကို အတန္ဖြင့္ခါ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ဆိုသည္ကား--

“ရွင္ကဘယ္ကလဲ ဘယ္သြားမလို႔လဲ”

“ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ကလာပါတယ္။ အခုစစ္ေတြကို သြားမလို႕ဘဲ။ ေနပါဦး ခင္ဗ်ားက ဘယ္အရပ္ကလည္း အေၾကာင္းပါတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာျပီလဲ”

“ကၽြန္မက ဟသၤာတနယ္ကပါ။ အေၾကာင္းပါတာ တႏွစ္ေက်ာ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။”

“ေအာ္ ဟသၤာတနယ္ကလား ကၽြန္ေတာ္လဲ ဟသၤာတနယ္ကဘဲ။ ခင္ဗ်ား ေနရပ္က……”

“ကၽြန္မက နိဗၺာန္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ရြာကပါ။ ရွင္ကေကာ-”

“ဟင္-ကၽြန္ေတာ္လည္း နိဗၺာန္ကဘဲ”

ဆို၍ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္မိရာ သိသလိုလိုရွိ၏။ ၂ ေယာက္သား စိုက္ၾကည့္ၾက၍ မၾကာမီပင္ ကၽြႏု္ပ္ထင္သည့္ အတိုင္း-

“ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ား၊…ဟာ၊ ဧကႏၱဘဲ..။ နင္ ကိုထြန္း သမီးမယ္ျမ မဟုတ္လား။ နင္ငါ့ကို မမွတ္မိဘူးလား။ ငါ-ေမာင္က်ားရယ္ေလ”

“ေဟ-ေအာင္မယ္ေလးဟယ္။ ေအးဟယ္ ဟုတ္ပါရဲ႕ နင္ကခုဆံပင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ၀လို႕ကိုဟဲ့။ ကတဲ့ဟယ္။ ငယ္ငယ္ကရုပ္ တစက္ကမွ မရွိဘူး။ ေအးဟယ္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ နင္အစ္ကိုၾကီးနဲ႔ ငါမၾကာမၾကာ ေတြ႔တယ္။ နင္ရန္ကုန္ မွာေနတယ္ေျပာတယ္။ အခုေတြ႔ရတာ အင္မတန္ ၀မ္းသာတယ္ကြယ္။ တို႕ေက်ာင္းကထြက္သြားတာ ခုဆိုရင္ ၁၂-ႏွစ္ ၁၃-ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္။ (သူ႔ ေယာကၤ်ားဖက္လွည့္၍) ဒီမွာ အဒူလျမစ္ရဲ႕၊ ဒါဟာ တို႕သူငယ္ခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဖက္၊ ကစားဖက္ကြဲ႔။ အင္မတန္ခင္ၾကတယ္။”

“ေအာ္-ဟုတ္ကလား၊ ေအးေအးေကာင္းတယ္။ ကိုင္း စကားေျပာၾကအံုး” ဟုုဆို၍ထသြား၏။ ဇာတ္ရင္းကို လွန္ရအံုးမည္။ နိဗၺာန္ရြာႏွင့္ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာ စပ္ၾကားတြင္ ေလာကဓာတ္ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းတြင္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ ငယ္ငယ္က ေနၾကရာ ကၽြႏု္ပ္တို႔ နိဗၺာန္ဖက္က၊ ဖိုးေအးၾကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕တတြဲ၊ ရွင္ပင္သာေလ်ာင္းရြာဘက္က မယ္ျမ၊ ဧစိန္၊ သန္းညႊန္႔တို႔ တစ္တြဲ အလြန္ ခ်စ္ခင္ၾက၏။ ကစားအတူ၊ စားအတူသဆို သလိုေနၾက၏။ ၄င္းေက်ာင္း ၆-တန္းတြင္ အတူေနၾက၏။

ကၽြႏု္ပ္တို႔ လူစုတြင္ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတို႔အေၾကာင္းကို အထူးေျပာရဦးမည္။ မယ္ျမမွာ ဥာဏ္ေကာင္း၏။ သြက္လက္၏။ ပါးနပ္၏။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ဖိုးေအးၾကီးမွာကား မယ္ျမ ဥာဏ္ေကာင္းသေလာက္-သြက္သေလာက္-ပါးသေလာက္၊ ဖိုးေအးၾကီးက- ဥာဏ္ထိုင္း၏။ ထံု၏။ ႏုံ၏။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ သေဘာေကာင္းရွာ၏။ မယ္ျမက ဖိုးေအးၾကီးကို သစ္တံုးဟု သေဘာထား၏။ သူ႕လက္ေအာက္ ငယ္သားကဲ့သို႔ ခိုင္းေစ၏။ စိတ္မထင္လွ်င္ နားရြက္ ဆြဲျခင္း၊ ထုရုိက္ျခင္းကိုျပဳ၏။ အလြန္အႏိုင္ရ၏။ သို႔ရာတြင္ မုန္းသည္ကား မဟုတ္ေခ်။ မယ္ျမက စားစရာရွိလွ်င္ မိမိက နဲနဲယူ၍ ဖိုးေအးၾကီးကို သူမ်ား ေစာ္ကားလွ်င္ မယ္ျမက ၀င္၍ ခုခံ၏။ မယ္ျမမွာ ဖိုးေအးၾကီးအတြက္ မၾကာမၾကာ ဆရာဘုန္းၾကီးေရွ႕သို႔ ေရာက္ရ၏။

ဤသို႕ေနၾကရာ ၆-တန္းစာေမးပြဲျပီးသည့္ေနာက္ ကြ်ႏု္ပ္ထြက္ခဲ့၏။ သူတို႕လည္း မၾကာမီဆိုသလို ေက်ာင္းကထြက္ၾက၍ မယ္ျမႏွင့္ ဖိုးေအးၾကီးတုိ႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ေနၾကသည္ဟု ၾကားရ၏။ ကြ်ႏု္ပ္သည္လည္း အျခားေက်ာင္းမ်ားတြင္ ျမန္မာ၇-တန္းဆရာျဖစ္၊ အဂၤလိပ္ ၁၀-တန္း၊ ေနာက္ ရန္ကုန္ေကာလိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ႔၏။ ၁၂- ႏွစ္ ၁၃- ႏွစ္ ကြဲၾကျပီးေနာက္ သမုဒၵရာ ပင္လယ္ေၾကာတြင္ မယ္ျမကို ကုုလားမယားအျဖစ္ႏွင့္ ေတြ႕ရၾကဳံရသည္မွာ အတန္ထူးဆန္း အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္း၏။

“မယ္ျမရယ္၊ နင္ ဘယ္အျဖစ္ ေရာက္လာတာလဲ၊ နင္ဟာ ေတာ္ပံုေတာ္ပန္းနဲ႔ ေနပါဦး၊ ဖိုးေအးၾကီးေကာ”

“မင့္လူ ဖိုးေအးၾကီးလား၊ မင္းက လူဟုတ္ၾကီး ထင္ေနသလား၊ ငယ္ငယ္က ႏုံႏုံ၊ ၾကီးေတာ့ သာႏုံေသးတယ္၊ သူ႔ကို မခ်စ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ ဘူး။ ႏုိ႔ေပတဲ့ လူစတုံးလြန္းလို႔ပါကြယ္၊ ဒီအေကာင္”

“နင့္ ကုလားကေကာ၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူစ ေကာင္းလို႔လဲဟဲ့။” (မခံခ်င္၍ ေဒါသႏွင့္ေမးသည္။)

“ဟာ မင္းမသိဘူး။ ငါ႔ ကုလားကေလ၊ ခိုဒါ စူးရေစရဲ႕၊ သိပ္လည္တာ၊ ငါေျပာမယ္၊ ဒီမွာၾကည့္၊ သူ အရင္က ႏြားသတ္သမားဆီမွာ ေနရတယ္။ မၾကာဘူး ေမာင္ေရ၊ သူကိုယ္တိုင္ မင္းတို႔ နိဗၺာန္ဘက္က ႏြားသတ္ရုံကို သူေလလံဆြဲ ႏုိင္တာပဲ။ အခု ႏြားသတ္ရုံ ေလလံပိုင္ေမာင္ရဲ႕၊ ႏွယ္ႏွယ္ မမွတ္နဲ႕”

“ဟင္- ႏုိ႕ နင္ကိုယ္တိုင္လဲ ႏြားသတ္သလား”

“ဟာ-နင္ရူးသလားဟဲ့၊ ငါကိုယ္တိုင္သတ္မွ ႏြားေသရမွာလားဟဲ့၊ ဘာလဲ မင္းက၊ မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာတရားနဲ႔ ပါဏာတိပါတာေတြ ဘာေတြ ေျပာခ်င္လို႔ လား။ ေဟ့၊ မင္းနဲ႕ငါနဲ႕ ေက်ာင္းေနဘက္ပါကြယ္။ မင္း သင္ရသေလာက္ ငါသင္ ရတာပါပဲ၊ မဖိန္းပါနဲ႔။ တို႔ က်မ္းစာက စားခ်င္ရင္ သတ္ရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကမၻာ့ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြ၊ ျပီးေတာ့ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ဦး၊ နာ - ေသတဲ့ အသားစားရင္ ေရာဂါ ျဖစ္တတ္တယ္။ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကိုု သတ္စားမွ သန္႔ရွင္းတယ္၊ က်န္းမာတယ္၊ နားလည္ရဲ႕လား။ အဲဒါေတြ မင္းတို႕ အဂၤလိပ္ စာေတြ သင္ရတာ မပါဘူးလား”

“ဟာ-မယ္ျမ၊ နင့္ဟာေတြ လြဲကုန္ျပီ၊ ဒီမွာ”

ထိုအခါ မယ္ျမက အသံထြက္ေအာင္ရယ္၍

“ေဟ့- မင္းကငါ႕ကို တရားေဟာမလို႕လား၊ မရဘူးဆရာ၊ ငါကမင့္ကို ေဟာမွာ၊ အဘိဓမၼာ ေတြ ဘာေတြ တပ္မေနဘူး၊ မင့္ကို သတ္တရားနဲ႔ ရွင္းရွင္းေဟာျပမယ္။ မင္းတို႕ျမန္မာ ဗုဒၶဘာသာေတြက သတ္ေတာ့ မသတ္ရဘူး၊ သူတပါး သတ္ေပးေတာ့ ျမိန္ျမိန္ၾကီး စားသလား၊ အလွဴအတန္းရွိရင္ ႏြားသတ္ကုလားကို လာျပီး လက္တို႔ တတ္သလား။ ျပီးေတာ႕ ပူပူေႏြးေႏြး စားခ်င္တယ္ဆိုျပီး ေစ်းေရာက္ေအာင္မွ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ႏြားသတ္ရုံအထိ လာေစာင့္ျပီး လဒေတြလို ဆြဲၾကလုၾကတယ္။ ဘာဗုဒၵဘာသာ လဲကြယ့္ ေျပာစမ္းပါဦး။ ျပီးေတာ့ မင္းတို႕ျမန္မာေတြ အခုတေလာ ၀ံသာႏုစကား အင္မတန္ေျပာၾကတယ္။ ေဟ့ မွတ္ထား၊ ဘာလူမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္၊ တရားနဲ႔ ျပည့္စုံရင္၊ ၀တၱရား မလစ္ဟင္းရင္၊ အဲဒါ လူ႕အဖိုးတန္လို႔ မွတ္ထား၊ ေဟာ- အခု ငါ့ေယာက္်ား အဒူလျမစ္ဟာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ အခန္႔စား ေမာင္ေရ့၊ ပုိက္ဆံရွွိရင္ ဂုဏ္ရွိတာဘဲ၊ အဖိုးတန္တာဘဲ၊ ငါနဲ႕မရခင္ကထဲက အင္မတန္ ေဖာ္ေရြတယ္။ တို႔မိဘမ်ားက ေငြလိုရင္ သူ ကေတာင္ လာပုိ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္သလဲ”

“ဟဲ့- အဲဒါက ဒါနျပဳတာ မဟုတ္ဘူးဟဲ့၊ နင့္ကို ပိုးေပးတာ၊ အခု အဲဒီ ပုိက္ဆံေတြကို ႏွိမ္ျပီး နင့္ကိုယူတာ မဟုတ္လား”

“ဒါက ေနာက္မွ ျဖစ္တာ၊ ငါ႔ကို မရခင္ကလည္း ေပးတယ္၊ ရျပီးတဲ့ ေနာက္လဲ ေပးတာပဲ၊ အျဖစ္ကို ေျပာရဦးမယ္၊ ငါကုလားနဲ႔ ရေတာ့ တစ္မ်ိဳးလုံး တစ္ရပ္လုံးက ငါ့ကုိ လက္ညႇဳိး ၀ိုင္းထိုးၾကတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာလို႔ ငတ္ၾကေတာ့ ကုလားဆီ ငါ႔ဆီကို ဒူးတုပ္ လာၾကရတယ္၊ မင္းတို႔ ျမန္မာမ်ား ဘယ္ေလာက္ ဖ်င္းခ်ာသလဲ ဆိုတာကိုၾကည့္၊ ငါ့မွာ ေရႊနဲ႔ ေငြနဲ႔ဆုိေတာ့ ငါ့ကို အရပ္က အခု မမျမတဲ့၊ တခ်ိဳ႕က ဘီဘီျမ တဲ့၊ အဲဒါသာ ၾကည့္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံဟာ အေရးၾကီးဆုံးပဲဲ။ တို႔ရြာမွာ အခု ကုလားေခတ္ ထေနတယ္၊ ငါ႔ကိုအားက်ျပီး ကုလားေတြကို လိုက္ျမဴ ေနၾကတယ္။ တို႔သူငယ္ခ်င္း ေအးစိန္ေလ လႊတိုက္တဲ့ေကာင္နဲ႔ ရတယ္။ သန္းညြန္႔က ဘုန္းၾကီးလူထြက္နဲ႔ ရတယ္။ အခုသူတို႔က ၿမန္မာလင္ ေတြ ကြာၿပီး ကုလားကို ယူမလို႔ စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ေခတ္ ေမာင္ေရ႕ ေခတ္၊ မင္းေကာ အိမ္ေထာင္ က်ျပီလား။ မက်ေသး ရင္ ကုလားလို ၀တ္လာခဲ့၊ မင့္ကို အရင္က စခန္းၾကီးေနတဲ့ ဟိုေကာင္မၾကီးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ အခု ရေစ့မယ္ လာခဲ့။ ငါ အာမခံမယ္”

မယ္ျမ၊ နင္ရူးျပီ၊ ဒီကုလားေတြေၾကာင့္ တုိ႔ ျမန္မာေတြရဲ႕ အက်ိဳးယုတ္ရတယ္။ ဒီမွာၾကည့္၊ ငါေျပာမယ္”
“ေဟ့၊ ေတာ္၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္မလို႔လား၊ ၾကည့္စမ္း၊ ခ်စ္တီးေတြဟာ ရပ္ေ၀းက လာျပီး ေငြအား ေၾကးအားနဲ႔ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြကို ေထာက္ပံ့တယ္။ သူတို႔ ရွိလို႔ မင္းတို႔ လယ္လုပ္ဖို႔ အရင္း ရတယ္။ စပါးေလွာင္ဖို႔ ကုန္ကူးဖို႔ ဆိုလို႔ အရင္းအႏွီး ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ဒီေက်းဇူးေတြ မင္းတို႔မသိဘူးလား”

“ေၾသာ္- သူတို႔ေတြဟာ ေက်းဇူးးေတြလား၊ ႏုိ႔ - ေနပါဦး။ အခုတို႕နယ္က လယ္ေတြ၊ ျခံေတြ၊ အိမ္ေတြ အခု ဘယ္သူ႔လက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီလဲ”

“ခ်စ္တီးလက္ထဲ ေရာက္ကုန္ျပီ၊ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ေရာက္မွာေပါ့၊ အေရာက္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ မင္းက ကုလားကို အျပစ္တင္ ခ်င္လို႕လား၊ မင္းဟာ အဂၤလိပ္စာေတြ ဘာေတြလဲ တတ္တယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ၾကီးမွာလဲ ေနရတယ္၊ မင္းကို ေတာ္လိမ့္မလား ေအာက္ေမ့ မိတယ္၊ မင္းလည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ ပါကလား၊ ေဟ့- မင္းျမန္မာေတြ ဖ်င္းလို႔၊ ညံ့လို႔၊ အလုုပ္ မလုုပ္လို႔၊ ေကာက္ခ်င္ လိမ္ခ်င္လို႕၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိလို႔၊ ေခၽြတာျခင္း မရွိလို႔၊ ကိုယ့္ ရွိတာထက္ ၾကြားခ်င္လို႔ သိရဲ့လား၊ လူမွာျဖင့္ စားစရာ ဆန္မရွိဘူး၊ ေခါက္ဆြဲဆိုင္၊ ပလာတာဆိုင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထန္းေရဆိုင္၊ အရက္ဆိုင္၊ ဖဲ၀ိုင္း၊ ရုပ္ရွင္၊ ျမင္းပြဲ၊ ဘာက်န္ေသးလဲ။

ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဘာျပဳလို႔သူမ်ား အေပၚမွာ မတရား ခ်ခ်င္ၾကသလဲ၊ အကုန္ေတာင္ နည္းေသးတယ္၊ ငါ သိပါတယ္ကြယ္၊ အခု တို႔နယ္က လယ္ေတြ ေျမေတြ ကုလားလက္ထဲ ကို တစ္က်ပ္မွာ ငါးမူး ေျခာက္မူးေလာက္ ေရာက္ကုန္ျပီ။ က်န္တာလဲ မၾကာဘူး ေရာက္မွာပဲ။ ၾကည့္ - မင့္ ျမန္မာေတြ၊ ေရွ႕ကို သာျပီး က်ပ္အုံးမယ္။ အခု ကုလားေတြ သနားလို႔ လယ္ငွား လုပ္ေစတယ္။ အဲ့ဒါကို ေက်းဇူးမတင္ဘူး။ လယ္ငွားခ ေပးခါနီးက်ရင္ စပါးကို ကဲ့ထားတယ္။ ခိုးေရာင္းတယ္။ ကုလားက စိတ္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ေတာင္းရင္ မင့္ ျမန္မာေတြက ဆဲတယ္။ ရုိက္ရုိက္ လႊတ္တယ္။ အဲ့ဒါ ေကာင္း သလား။ ဒီလို မရုိးေျဖာင့္တဲ့ သူေတြ ေကာင္းစားမယ္လို႔ ရွင္ေဂါတမက ေဟာသလား။ ေရွ႕ကို ဘာျဖစ္မလဲ သိရဲကလား။ အခု ျမန္မာေတြ ဒီလို ညစ္လို႔ ဆိုးလို႔ ခ်စ္တီးေတြက သူတို႔ကို ေနာင္ဆို လယ္ငွားမွာ မဟုတ္ဘူး။ အခု ငါမလာခင္ကတင္ပဲ ကုလားေတြကို ေရြးျပီး ငွားေနတယ္သိရဲ႕လား။

ေရွ႕ကို ၾကံထားပံုကိုလဲ ငါေျပာျပမယ္ဦး။ မၾကာခင္ပဲ ကုလားျပည္က ကုလား အမ်ားအျပား ေခၚျပီး ရြာတည္ေပး လိမ့္မယ္။ ဘယ္ကေလာက္ ဥာဏ္ၾကီးသလဲ မင္းၾကည့္ေတာ့။ ျပီးေတာ့။ အဒူလျမစ္တို႔ လူစုၾကံပံုက ကုလားေတြ ရႏိုင္သမွ် ျမန္မာျပည္မွာ ေခၚထား။ ရသမွ် ျမန္မာေတြကိုယူ။ လင္ခန္း မယားခန္း ေျမာက္ေအာင္ ဆိုျပီး ဇာတ္သြင္း၊ ေမြးလာတဲ့ ကျပားေလးေတြကို ကုလားဇာတ္သြင္း၊ ေနာက္ အၾကာလွဆံုး အႏွစ္ ၅၀-ပဲ။ ျမန္မာျပည္ ဘာျဖစ္မလဲ။ မင္း ေတြးၾကည့္ေတာ့။ ငါကိုယ္တိုင္လဲ ခု ကုလားဇာတ္ သြင္းျပီးျပီ။ အခု စစ္တေကာင္းမွာ အေတာ္ၾကာ ေနျပီးရင္ ဟို အေနာက္ မကာျမိဳ႕ကို အေရာက္သြားမယ္။ ျပန္လာေတာ့ ၾကည့္၊ ငါ့အရပ္ကစျပီး ငါ့ျမန္မာေတြကို ခၽြတ္ျပမယ္”

“မယ္ျမ နင့္ဟာ လြန္ကုန္ျပီ၊ ငါ- နင့္အျဖစ္ ျမင္ရတာ အင္မတန္ သနားတယ္။ ငါ ေျပာပါရေစဦးဟဲ့”

“ဘာ-မင္းက ငါ့ကို သနားတယ္ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္လွေသး။ ငါက မင္းကို သနားတာ။ မင္းအခု ပညာ၀န္ လုပ္ေနတယ္။ ငါၾကားတယ္။ ျပီးေတာ့ ၀ံသာႏု အလုပ္ေတြလည္း လုပ္ေနတယ္ၾကားတယ္။ မလုပ္နဲ႔ ဆရာေရ႕။ မင္းျမန္မာေတြ အလကားပဲ။ ဘာလုပ္လုပ္ ပ်က္မွာပဲ။ မင္းတို႔ ေမာရုံသာရွိမယ္။ ငါျမန္မာျပည္မွာ ျမန္မာ လာျဖစ္တာ ေတြးမိတိုင္း ရွက္တယ္။ အခု ခိုဒါအရွင္ ကယ္ေတာ္မူေပလို႕။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ အမယ္ေလးဟယ္။ ငါ ကလီဇာတုန္လွတယ္၊ မေျပာခ်င္ပါဘူး။”

“ကိုင္း-မယ္ျမ၊ ငါလည္း ဘာမွ မေျပာရဘူး။ နင္ခ်ည္း ေျပာတာပဲ။ ခု ငါေျပာလို႔လည္း ရမယ္ မဟုတ္ဘူး။ နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္ ဒီလို ျဖစ္သြားတာ ငါ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း နင့္လို မိန္းမတစ္ေယာက္က ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ၾကာၾကာ လြဲမွာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ငါယံုၾကည္တယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ နင္သိမယ္။ ကိုင္း- ဒါပဲ၊ ငါသြားမယ္။ ေနာက္မွ လာဦးမယ္”

ဟု ဆို၍ ကၽြႏ္ုပ္ ထခဲ့၏။ ထိုေန႔ညေန ကၽြႏ္ုပ္ ထမင္း မစားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္သာ ေသာက္၍ အိပ္ရာသို႔ ၀င္ေတာ့၏။ အိပ္၍လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္။ ေတြးမိသည္ကား

“ ေၾသာ္- ဒီလို ျဖစ္ရတာဟာ ကုလားမ်ား ငါတို႔ျပည္မွာ လာေနလို႔ ျဖစ္ရတာ။ သူတို႔ကို အျပစ္ တင္စရာပဲ။ ေနဦး၊ ေနဦး ေသေသခ်ာခ်ာ ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူတို႔ အျပစ္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ ဒီလို စည္းမရွိ ကမ္းမရွိ လာခ်င္တိုင္း လာေနတာဟာ ဆိုင္ရာအစိုးရက ခြင့္ျပဳထားလို႔ပဲ။ ဒါျဖင့္ အစိုးရကို အျပစ္တင္စရာ ျဖစ္ေနပါလား။ ေနဦး၊ ေနဦး ေတြးစရာ က်န္ေသးတယ္။ အစိုးရကို အျပစ္တင္ဖို႔မွ ဟုတ္ပါေလစ။ စစ္စစ္မေတာ့ တို႔လူမ်ဳိး ဖ်င္းလို႔ပဲ။ “ဥစၥာရင္းလို ဥစၥာရင္းခဲ” ဆိုသလို ကိုယ့္အက်ဳိးအတြက္ ကိုယ္လုပ္မွ ရေတာ့ေပါ့။ ငါတို႕တစ္ေတြ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ အခုလို အဖက္ဖက္က ပ်က္စီးရတာပဲ။ ဒါျဖင့္ တို႔လူေတြကို အျပစ္တင္ သင့္တာပဲ။ ေနဦး၊ တို႕လူေတြ ခမ်ာမွာလည္း ပညာဗဟုသုတ မရွိရွာၾကဘူး။

အားကိုးစရာ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးကလည္း ေကာင္းေကာင္း မရွိရွာၾက ဘူး။ ဒီေတာ့ ပိုမို သိကၽြမ္းတဲ့ ေျမာ္ျမင္တဲ့ လူေတြမ်ားက ေရွ႕ေဆာင္ေပးမွ သိၾကရမွာပဲ။ ဒါျဖင့္ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ သိျမင္တဲ့ လူေတြ ၀တၱရား ပ်က္ေနပါလား။ ဒီလူထဲမွာလည္း ငါတစ္ေယာက္လည္း ပါ၀င္သင့္တယ္ ထင္တယ္။ မိမိ သိကၽြမ္း သိျမင္သမွ်ကို တတ္ႏိုင္သမွ် လူမ်ား နားလည္ေအာင္ ျပဳလုပ္ဖို႕ရွိတယ္။ ငါ ျပဳသင့္သေလာက္ မျပဳရေသးဘူး။ ဒါျဖင့္ တရားခံ လက္သည္အစစ္က ငါ ျဖစ္ေနပါေကာ လား။ ကိုင္း-ဒါျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာ မရွည္ႏွင့္ေတာ့။ ကုလားေတြ၊ အစိုးရေတြ လူေတြကို အျပစ္ဆိုမယ့္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ ဆိုေပေတာ့။ ဥပေဒသ တစ္ခုလည္း လုပ္ၾကစို႕။

“ကိုယ့္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္ အမွန္ဆံုးျဖစ္၏။ ကိုယ္ကိုကို အျပစ္တင္ျခင္းသည္သာ အျပစ္အကင္းဆံုးျဖစ္၏။”

ဤဥပေဒသကိုရမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလသတည္း။

ေနာက္တစ္ေန႔ သေဘာၤသည္ စစ္ေတြသို႔ ကပ္ခဲ့၏။ ကၽြႏု္ပ္သည္ မယ္ျမတို႔ ကုလားလင္မယား ေမာင္ႏွံအား ဆလံမ်ားမ်ား ေပး၍ စ္ိတ္ေလးေလးႏွင့္ ဆင္းခဲ့၏။ ဆင္းခါနီး၌

“မယ္ျမ ဘယ္အခါမဆို ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ ငါ့အိမ္ကို ၀င္ထြက္သြား၊ ေရာ့လိပ္စာယူထား”

ဆို၍ ေပးခဲ့၏။ စစ္ေတြတြင္ ၇-ရက္ တစ္ပတ္မွ် ေနျပီး၍ ရန္ကုန္ျပန္ခဲ့၏။ မယ္ျမတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ျပီးေနာက္ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာေသာအခါ ၾကဳံရသည္ကား မယံုႏုိင္စရာျဖစ္၏။

တစ္ေန႕တြင္ မိန္းမ စုတ္ခ်ာခ်ာ တစ္ေယာက္ လန္ခ်ားႏွင့္ကြ်ႏု္ပ္အိမ္သုိ႔ ေရာက္လာ၏။ ထိုသူကား မယ္ျမပင္တည္း။ သေဘာၤေပၚတြင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ စိုရႊမ္း ၀ျဖိဳးေသာ အသားတို႔ မရွိျပီ၊ ပါးရုိးေပၚေအာင္ ပိန္ၾကဳံ႕ခဲ့ျပီ။ မ်က္တြင္းက်ေလျပီ၊ ဆံပင္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕၍ မသပ္မရပ္ ျဖစ္ကုန္ေလျပီ။ ထိုအားလုံးေပၚတြင္ မၾကည္မသာျခင္း တည္းဟူေသာ စိတ္ညိႇဳးငယ္ျခင္းက တစ္မ်က္ႏွာလုံး တစ္ကိုယ္လံုးကို ဖံုးအုပ္လ်က္ ရွိေလတကား။

“ေမာင္က်ားရယ္၊ ငါ့အျဖစ္ ျမင္၀ံ့ေသးရဲ့လား၊ (မ်က္ရည္လည္ရႊဲႏွင့္ ေျပာသည္) ငါေတာ့ ေခြးျဖစ္တာပဲ၊ စစ္တေကာင္းကို ေရာက္လို႕ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ၾကာရင္ပဲ သူတို႔ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားက ငါ့ကိုမလိုဘူး။ သူတို႔ျပည္က ကုလားမ တစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေစတယ္။ ငါ့ကို ကြ်န္လို ထားတယ္။ ငါ့ကို ေမာ္မၾကည့္၀ံ့တဲ့ အဒူလျမစ္ဟာ ငါ့ကို ဆဲဆို ၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ငါ့ကို ေျခနဲ႔ေတာင္ ကန္တယ္။ အဲဒါနဲ႕ ငါ့ဇာတိမာန္ ထလာတာေပါ့။ ငါ သူတို႔ကို အကုန္လံုး အဆိပ္ေကၽြး သတ္မယ္လို႔ ၾကံတယ္။ ေနာက္ ကိုယ္႔စိတ္ကိုယ္ ခ်ဳပ္ျပီး ညအခါမွာ သူတို႔ေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး တစ္ရာယူ ႏွစ္ရာယူျပီး၊ ကဲ့၀ွက္ထားလို႔ ငါးရာအျပည့္မွာ ငါထြက္ေျပးျပီး သေဘၤာက ထမင္းခ်က္ သမားကို ေငြေပးျပီး သေဘၤာေပးမွာ ပုန္းလိုက္ခဲ့တယ္။ အခု မင္းေပးခဲ့တဲ့ လိပ္စာအတိုင္း ေမးျမန္းလာလို႕ ေရာက္လာတာပဲ”

“ေအး- နင့္လို မိန္းမမိ်ဳး ၾကာၾကာ လြဲမွား မေနႏုိင္ဘူးဆိုတာ အစကပဲ ငါေျပာ လိုက္တယ္မဟုတ္လား။ ေအးေလကြယ္၊ တစ္သက္တစ္ခါ ဒုကၡဆိုတာ ေတြ႔ရတာေပါ့၊ အခုလို လြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျဖစ္လာတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းသာေပ ေတာ့။ ငါ့ဆီမွာ နင္ေပ်ာ္သေလာက္ေနပါ။ အရင္းအခ်ာလိုပဲ ေအာက္ေမ့တာေပါ့”

မယ္ျမသည္ ကြ်ႏု္ပ္ထံတြင္ တစ္လ ကုိးသီတင္း ေနျပီး၍ မိမိ၏အရပ္ရင္း အစ္မထံတြင္ ေနလိုေၾကာင္း၊ လက္တြင္ ေငြ ၃၀၀- က်ပ္မွ် က်န္ေသးသျဖင့္ ေတာအရပ္တြင္ ေကာင္းစြာ ရင္းႏွီး စားေနႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္ ပို႔လိုက္ပါ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ ၂- ႏွစ္ခန္႔က ေန႔စဥ္ သတင္းစာၾကီး တစ္ေစာင္၏ ေခါင္းၾကီးပိုင္းတြင္ ပါလာသည္ကား-

“ဟသၤာတနယ္၊ နိဗၺာန္ရြာသို႔ ေခါင္းေဆာင္လူၾကီးမ်ား ေရာက္ရွိ --- ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာေၾကာင္း၊ ပရိသတ္အစည္ဆံုး ဘုန္းၾကီးပ်ံ မ်ားထက္ စည္ေၾကာင္း၊ ပရိသတ္တို႔ကို ရွင္ပင္သာေလ်ာင္ ကုမၼာရီအသင္းက ရွာလပတ္ရည္၊ ကြမ္းေဆး၊ လက္ဖက္တို႕ျဖင့္ ဧည့္ခံေၾကာင္း၊ တရားပြဲအျပီး၌ ၄င္းကုမၼာရီအသင္း ဥကၠ႒ ေဒၚျမက ေက်းဇူးတင္ စကား ေျပာသည့္အျပင္ အမ်ဳိး၏ ေစာင့္စည္းမႈတြင္ မိန္းမ မ်ား အေရးၾကီးပံု မိမိ မေစာင့္စည္းသျဖင့္ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ပံုတို႕ကို ေျပာျပရာ၌ ပရိသတ္ အလြန္ႏွစ္သက္ေၾကာင္း၊ ၄င္းအသင္းက ယခုအခါ အနီးအနား ရပ္ရြာတို႔သို႔ သြားေရာက္၍ အမ်ိဳးသမီးမ်ား ေစာင့္စည္းအပ္ေၾကာင္း လိုက္လံ ေဟာေျပာေနၾကေၾကာင္း။
ထို႔ျပင္ မၾကာမီပင္ ၄င္းအသင္းဥကၠ႒ ေဒၚျမ ကမကထ ျပဳ၍ အရပ္ႏွင့္စုျပီးလွ်င္ နိဗၺာန္ဘက္ရွိ ႏြားသတ္ရုံကို ေလလံ အျမင့္ဆုံးေပး၍ ဆြဲယူလိုက္ေၾကာင္း၊ သုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလာမည့္ႏွစ္အတြက္ အထူးသျဖင့္ ႏြားသတၱ၀ါမ်ား အသက္ ခ်မ္းသာၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း” ပါေလသည္။

“အင္း- တို႔မယ္ျမၾကီး တယ္ဟုတ္ေနပါကလား” ဟု ကြ်ႏု္ပ္သည္ ဆိုျမည္လ်က္ သေဘာက်၀မ္းေျမာက္ေက်းဇူး တင္ကာ ျပံဳးလိုက္ မိေလ၏။ ေနာက္ထပ္၍ သတင္းၾကားရသည္ကား၊ လူရုိးဖိုးေအးၾကီးသည္ မယ္ျမကို စိတ္နာ၍ အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ ဇြဲႏွင့္ ေနခဲ့ရာ မယ္ျမ ျပန္ေရာက္၍ ၂ လေလာက္ အရွိတြင္ မယ္ျမက ငယ္ႏိုင္ ျဖစ္သည့္အတိုင္း ဖိုးေအးၾကီးကုိ နားရြက္ဆြဲ ေခၚခဲ့၍ သင့္တင့္ေအးခ်မ္းစြာ လင္မယားအျဖစ္ ေပါင္းသင္း ေနထိုင္ၾကေလျပီ ဟူသတည္း။

အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ား
၁၂၉၄ ခု (ကိုယ္ေတြ႔၀တၳဳမ်ားမွ) ထုတ္ႏႈတ္ တင္ျပပါသည္။
 
 
မွဳရင္း Link
 



Sunday, October 28, 2012

ေကာင္းကင္

ေကာင္းကင္ တစ္ခုတည္းပါပဲ
စိတ္ခံစားခ်က္လဲ တူတူပါပဲ
ရွိေနတဲ႔ ေနရာခ်င္းသာကြာတာ

ေကာင္းကင္ကလဲ အျပာေရာင္ပါပဲ
မိုးတိမ္ကလဲ ရာသီဥတုအေလ်ာက္
ေျပာင္းလဲေနေပမဲ႔ ဒီမိုးတိမ္ပါပဲ
ငါ႔အသက္သာ ၾကီးလာခဲ႔တာပါ

ေဘးစုတ္ေနတဲ႔ လြယ္အိတ္နဲ႔
အျဖဴ အစိမ္း ၀တ္စံုကေန
ကာလာစံု အ၀တ္အစားနဲ႔
တန္ဖိုးၾကီးတဲ႔ အိတ္ေတြ ငါ႔ပခံုးေပၚကေန
တေန႔တမ်ိဳး ေျပာင္းေနခဲ႔ေပမဲ႔
ဒီအရာ၀တၳဳေတြကို
ငါတန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း မသိ

ငါ႔ရဲ႔ ကေလးဘ၀
မိသားစုနဲ႔တူတူရွိခဲ႔တဲ႔ အခ်ိန္ေတြ
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ႔ရတဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္မွဳ
ဒီ Memory ေတြကို ခဏတာ ျပန္ရဖို႔ 
ေကာင္းကင္ေပၚကို အျမဲတမ္း ေငးၾကည္႔မိတဲ႔
အက်င္႔တစ္ခု စြဲကပ္လာခဲ႔တယ္........

Thursday, October 11, 2012

ေရးမိသမွ်

ဟိုနားတစ္ပြင္႔ ဒီနားတစ္ပြင္႔နဲ႔
အဲဒီ႔ပန္းကံုးေလး သီထားတဲ႔
ၾကိဳးေလးတစ္ေခ်ာင္းပဲ က်န္ေတာ႔တယ္
ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာ
သင္ရတဲ႔ ၀တၳဳလိုမ်ိဳး
ထင္းစညး္ၾကီးတစ္ခုလံုး
ရိုက္ခ်ိဳးဖို႔ မလြယ္ကူေပမဲ႔
တစ္ေခ်ာင္းေလးပဲ ျဖစ္ပါေစ
မရွိေတာ႔ရင္ ျပိဳကြဲဖို႔ လြယ္ကူသြားျပီ
သူငယ္ခ်င္းေတြ, မိသားစုေတြ
ဒီလိုမ်ိဳးျပိဳကြဲသြားတာ မ်ားလာခဲ႔တယ္


လူဦးေရ တိုးသထက္တိုး
ေခာတ္မွီပစၥည္းေတြ တစ္ေန႔တမ်ိဳး
မရိုးရေအာင္ေပၚလာလို႔မ်ား
လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ အေရးပါမွဳကို
ဂရုမစိုက္ၾကေတာ႔တာလား
ေသခ်ာတာတစ္ခုကေတာ႔
ႏွလံုးသားထဲကလာတဲ႔
ေမတၱာ, ဂရုဏာေတြ
အဲဒီ႔စက္ကိရိယေတြက မေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာပဲ

အနားမွာ မရွိေတာ႔မွ တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းသိျပီး
သူ႔ရဲ႔ အေရးပါမွဳကို ျပန္ေတာင္႔တ
ကိုယ္လုပ္ေနခဲ႔တာေတြကို ေနာင္တမရၾကပါနဲ႔ ......

Sunday, October 7, 2012

မိဘတို႔ ရင္တြင္းစကား

ဒီစာစုေလးက အင္တာနက္မွာ ပ်ံႏွံေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါျပီ။ ကြ်န္မ ပထမဆံုးဖတ္ဖူးတာက Forward Mail ထဲမွာ၊ ဒုတိယတစ္ခါက စာေရးဆရာမႏိုင္းႏိုင္းစေန Facebook ေပၚမွာျဖစ္ျပီး အခုတခါက်ေတာ႔ စိတ္ကူးခ်ိဳခ်ိဳစာအုပ္တိုက္က ထုတ္တဲ႔ " ျမန္မာ၀တၳဳတို(၂၀၀၉)" ထဲက ရဲသွ်မ္း ေရးတဲ႔ " ေနာက္ဆံုးအေဖာ္ " ၀တၳဳတိုေလးထဲမွာ ဖတ္ျဖစ္တာ။ ဘယ္ႏွစ္ခါဖတ္ဖတ္ ေတာ္ေတာ္ခံစားရေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲကိုထိတယ္။ ဘယ္သူေရးမွန္း ကြ်န္မလဲ မမွတ္မိေတာ႔ဘူး။ တန္ဖိုးရွိတဲ႔ စာဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို အက်ိဳးျဖစ္ေစတယ္ ဟင္းေကာင္းတခြက္ထက္ ပိုျပီး အရသာရွိတယ္။ ဟင္းတစ္ခြက္က တစ္နပ္စာတြက္ ဗိုက္ကိုျဖည္႔ေပးေပမဲ႔ စာေပရဲ႔ အႏွစ္သာရကိုသာ သိသြားရင္ တစ္ဘ၀စာတြက္ ဖံုလွံဳသြားေစႏိုင္ပါတယ္။ မိဘကို အလိုမက်တာ တစ္ခုခုရွိရင္ စိတ္ကမျပစ္မွားမိေအာင္ မိမိကုိယ္ကို သတိေပးျခင္းအေနနဲ႔ ျပန္လည္ကူးယူထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ၾကီးလာတဲ႔ မိဘက သားသမီး မျငိဳျငင္မိေအာင္ ေျပာထားတဲ႔ စာစုေလးေတြပါ..... 

ငါအိုသြားတဲ႔အခါ... 
ငါဟာ အရင္ကငါမဟုတ္ေတာ႔ဘူး။ ငါ႔ကို နားလည္ေပးပါ၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထား ဆက္ဆံေပးပါ။ 

ခ်ည္႔နဲ႔တဲ႔လက္ေတြနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြ အကၤ်ီေပၚ ဖိတ္က်တဲ႔အခါ၊ အညစ္အေၾကးေတြ မႏိုင္တဲ႔အခါ ငါ႔ကိုမရြံပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက ငါ သန္႔စင္ေပးခဲ႔တာေတြကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။ အပ္ေၾကာင္းထပ္မက ေျပာဖူးတဲ႔စကားေတြကို ငါျပန္ေျပာမိတဲ႔အခါ မသိက်ိဳးကြ်န္မျပဳလုိက္ပါနဲ႔။ စကားမျဖတ္ဘဲ ေက်းဇူးျပဳျပီးနားေထာင္ေပးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္ရာ၀င္တိုင္း ပံုျပင္ေပါင္းမ်ားစြာကို မရိုးေအာင္ေျပာရင္း ငါေခ်ာ႔သိပ္ခဲ႔တာေတြကို သတိရေပးပါ။ 

မလွဳပ္ရွားႏိုင္လို႔ ေရခ်ဳိးဖို႔ အကူအညီလိုတဲ႔အခါ ငါ႔ကိုမျငိဳျငင္ပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေခ်ာ႔တစ္ခါ၊ ေျခာက္တစ္လွည္႔ ေရခ်ိဳးေပးခဲ႔ဖူးတဲ႔ ပံုရိပ္ေလးကို ျမင္ေယာင္ေပးပါ။ ေခတ္သစ္၊ နည္းပညာသစ္၊ အေၾကာင္းအရာသစ္ေတြကို မသိနားမလည္ခဲ႔ရင္ ငါ႔ကိုမေလွာင္ပါနဲ႔။ ငယ္ငယ္တုန္းက " ဘာေၾကာင္႔ " ဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းတိုင္းကို စိတ္ရွည္စြာ ငါျပန္ေျဖခဲ႔တာကို သတိရေပးပါ။ 

စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ႏြမ္းလ်ျပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ႔အခါ ခြန္းအားပါတဲ႔လက္တစ္စံုနဲ႔ ငါ႔ကို ကူတြဲေပးပါ။ လမ္းေလွ်ာက္သင္စ အရြယ္တုန္းက တစ္လွမ္းခ်င္း လမ္းေလွ်ာက္ေလ႔က်င္႔ေပးခဲ႔ဖူးတာကို ေက်းဇူးျပဳျပီး သတိရေပးပါ။ အသက္ၾကီးလာလို႔ စကားေျပာတာ ေရွ႔ေနာက္မညီဘဲ အေၾကာင္းအရာေတြကို ငါေမ႔သြားတဲ႔အခါ အခ်ိန္ေပးျပီး စဥ္းစားခြင္႔ေပးပါ။ စကားအေၾကာင္းအရာေတြက ငါ႔အတြက္ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ေဘးကေန ငါေျပာသမွ် နားေထာင္ေပးရင္ ေက်နပ္ပါျပီ။ 

တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ အိုစာသြားတဲ႔ ငါ႔ကိုၾကည္႔ျပီး ၀မ္းမနည္းပါနဲ႔။ နားလည္ေပးပါ။ အားေပးပါ။ အရင္တုန္းက လူ႔ဘ၀တက္လမ္းအတြက္ ငါလမ္းညႊန္ခဲ႔သလို ငါ႔ဘ၀ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြအတြက္ အေဖာ္ျပဳေပးပါ။ ေမတၱာနဲ႔ ေအးျမမွဳေတြကို ငါျပဳံးျပံဳးေလး လက္ခံပါ႔မယ္။ အဲ႔သည္႔ အျပံဳးေတြထဲမွာ မဆံုးတဲ႔ ငါ႔ေမတၱာေတြ ေတြ႔ရမွာပါ....

Wednesday, October 3, 2012

အိပ္မက္ထဲမွာ

ရင္ထဲကမပါတဲ႔ စကားကို
ဟန္ေဆာင္ျပီးေတာ႔
မေျပာပါနဲ႔

အသက္မပါတဲ႔ အၾကည္႔ေတြနဲ႔
ၾကည္႔ခံရမဲ႔တူတူ
နင္႔ေရွ႔က ထြက္သြားပါ႔မယ္

မိန္းမ မရွားဘူးဆိုတဲ႔
နင္႔တြက္
ႏွလံုးသား အစစ္ရွားလိမ္႔မယ္
နင္သတိထားပါ

" သံေယာဇဥ္ " ကိုနားလည္သူတြက္
ျဖတ္ဖို႔ မလြယ္ကူလွဘူး
ဒါေပမဲ႔ နင္ထြက္သြားခ်င္မွေတာ႔
ငါ အတၱၾကီးမေနေတာ႔ပါ

ေနညိဳရင္
အေမွာင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္
သတိရျခင္းေတြကို ပ်ိဳး
မင္းမရွိတဲ႔ ေန႔ရက္ေတြပါပဲ

အရင္အတိုင္း
ျပန္လည္ကာ
အတူရွိမဲ႔ တေန႔
အိပ္မက္ထဲမွာ ေမွ်ာ္ေနပါ႔မယ္

Saturday, September 29, 2012

ခံစားမိသမွ်

ေလာကၾကီးမွာ လူတိုင္းရဲ႔ အနာဂါတ္ဟာ ေသမဲ႔ေန႔ကို ဦးတည္တာခ်ည္းပဲ။ ဒါေပမဲ႔ ဘယ္ေန႔ေသမယ္လို႔ မသိတဲ႔ သူရဲ႔ေဘးနားမွာ ေနရတာက ဘာမွမခံစားရေပမဲ႔ ေသမဲ႔ေန႔ကို ရက္ခ်ိန္းသတ္မွတ္ခံထားရတဲ႔ လူရဲ႔အနား ေစာင္႔ၾကည္႔ေနရတာေလာက္ ရင္နာရတဲ႔ အျဖစ္ဆိုးက မရွိဘူး။ 


ငါနာမည္ၾကီးဖုိ႔ တျခားလူေတြကို လိမ္တယ္။ ငါ႔ကို သနားေအာင္ ငါေကာင္းေၾကာင္း လူတိုင္းကို လိုက္ေျပာတယ္။ ငါ႔ကိုခ်စ္ေအာင္ တျခားသူအေၾကာင္း မေကာင္းတဲ႔ အတင္းေတြ, တစ္က်ပ္ဖို႔လုပ္ေပးခဲ႔ရင္ တစ္သိန္းဖို႔ေလာက္ လုပ္ေပးခဲ႔ရသလို သူတို႔ေတြကို ေျပာတယ္။ 


ဘာသာတရားဆိုတာ လူလူခ်င္း သက္ရွိအခ်င္းခ်င္း ႏူးညံ႔ၾကင္နာတတ္ေအာင္, သေဘာထားမွန္ကန္ေအာင္ လမ္းညႊမ္းေပးတာ, အဲလိုျဖစ္မလာရင္ သူကိုးကြယ္ေနတာ နည္းလမ္းမက်လို႔လဲ ျဖစ္ႏိုင္သလို, ဘာသာတရားလို႔ ေခၚဖို႔ မထိုက္တန္ျခင္း လို႔လဲျဖစ္ႏိုင္တယ္။ 


တပါးသူကို ႏွစ္သိမ္႔ေပးတယ္ဆိုတာ အလြန္တရာမွ မြန္ျမတ္တဲ႔ အလုပ္ျဖစ္တယ္။ အဲလိုမ်ား လုပ္ဖို႔အခြင္႔အေရးရရင္ လံုး၀လက္လႊတ္မခံပါနဲ႔။ ကိုယ္႔ေၾကာင္႔ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသလို ကိုယ္႔ရဲ. စိတ္ေနစိတ္ထားနဲ႔ တန္ဖိုးလဲ ျမွင္႔တတ္လာလို႔ပါ။ 


အတိတ္ဘ၀က ငါဆိုတဲ႔လူ လုပ္ခဲ႔သမွ် စိတ္ခ်မ္းသာျခင္း စိတ္ညစ္ရျခင္းေတြကို ခံစားေနရတာျဖစ္တယ္။ အတိတ္ကို ေက်ာက္သင္ပုန္း ေပၚမွာ ေရးခဲ႔တာမဟုတ္လို႔ ျပန္ဖ်က္လို႔မရႏိုင္ခဲ႔ေပမဲ႔ ယခုငါက ေကာင္းမွဳကုသိုလ္ေတြ လုပ္ေပးျခင္းနဲ႔ ျပန္ေခ်ဖ်က္ႏိုင္ပါတယ္။ 


ဘနဲ႔၀ ရွိရံုေလးနဲ႔ ဘ၀ဆိုတာမျဖစ္ႏိုင္တာ လူတိုင္းသိပါတယ္။ ရယ္ရသလို ငိုရခဲ႔တာလဲ မ်ားခဲ႔ပါျပီ။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင္႔အမွ် အရာရာဟာလဲ ေျပာင္းလဲေနမွာပဲ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္မခံစားဘဲ အလိုက္သင္႔ေမွ်ာပါတတ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါတယ္။

Thursday, September 27, 2012

ပုပ္ေစာ္နံ႔ေသာ သူမ်ား


ခ်မ္းသာတဲ႔သူက ဘယ္ေလာက္ ရရ ၀တယ္ ေလာက္ငွတယ္လို႔ မရွိဘူး။ 
ဘယ္ေန႔ ေသမယ္မွန္းမသိဘဲနဲ႔ စားစရာ မရွိတဲ႔ လူေတြဆီကေန အျမတ္ထုတ္ စားေနၾကတာ ဘာနဲ႔တူလဲဆိုတာ ဒီပံုကိုၾကည္႔ရင္ သိႏိုင္ပါတယ္။ 

တခ်ိုဳ႔ဆိုရင္ ရွိေသးတယ္ ၾကီးတဲ႔သူဆီကလဲ လက္၀ါးျဖန္႔ ငယ္တဲ႔သူဆီကလဲ အရွက္မရွိ ခါးပိုက္ႏွိဳက္သလို လုပ္ေနၾကတာ ကိုယ္႔ရဲ႔ရနံ႔ ေသရင္ ရုပ္က ထြက္တဲ႔ အပုပ္နံ႔လိုပဲ ကိုယ္႔ရဲ႔ နာမည္ေနာက္မွာ ပုပ္ေစာ္နံ႔ျပီး က်န္ရွိခဲ႔မွာပါ....

Wednesday, September 26, 2012

ငယ္ငယ္တုန္းက ေဆာင္းမနက္ခင္း

         မနက္ေလးနာရီ ထိုးျပီဆိုတာနဲ႔ ဟုိအေ၀းေတာင္ေပၚ ေတာရေက်ာင္းက တံုးေမာင္းေခါက္သံ ေလးခ်က္တိတိ ၾကားလိုက္ရသလို ၾကက္တြန္သံ " ေအာက္အီးအီးအြတ္ " ဆိုတဲ႔ ေအာ္သံက စာက်က္ဖို႔ထေတာ႔ဆိုတဲ႔ သဘာ၀ကေပးထားတဲ႔ က်မရဲ႔ နာရီႏိုးစက္သံေလးေတြေပါ႔။ အေမ႔ရင္ခြင္ထဲ၀င္တိုးမိတာ " သမီးထေတာ႔ " ဆိုျပီး ေစာင္ကိုေတာင္ ကိုယ္ေပၚကေန ဆြဲခ်လိုက္ေသးတယ္။ ရက္စက္လိုက္တာ အေမရယ္ အလြန္ေအးလွတဲ႔ ဒီလိုမ်ိဳးေဆာင္းရာသီမွာ စာက်က္ဖို႔ထားအုန္း မ်က္လံုးေတာင္မဖြင္႔ခ်င္ပါ.... 

          အိမ္ေဘးက အန္တီ သူ႔သားျဖစ္တဲ႔ က်မရဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဘ၀တူငပ်င္းကို စာက်က္ဖို႔ ႏိွဳးတာမရလို႔ ဆူသံကလဲ ၾကက္တြန္သံနဲ႔ အျပိဳင္ ထြက္လာစျမဲ။ ဆြမ္းေတာ္ခ်က္ဖို႔ တကုတ္ကုတ္နဲ႔ အဘြားက မီးဖိုထဲမွာ အလုပ္ရွဳပ္ေနေလရဲ႔။ က်မတို႔ျမိဳ႔က မၾကီးေပမဲ႔ ျမိဳ႔နဲ႔ကိုက္ညီတဲ႔ ဂုဏ္အဂၤါရပ္ေတြရွိလို႔ အနီးနားရြာေတြက ေစ်းလာ၀ယ္ၾကတဲ႔ ျမိဳ႔မေစ်းၾကီး တခုရွိတယ္။ နယ္ရြာေတြက ေစ်းေရာင္းမဲ႔သူေတြ အိမ္ေရွ႔ကျဖတ္သြားၾကတာ ဟင္းရြက္သယ္သူသယ္ ငါးေတြသယ္သူသယ္နဲ႔ မနက္မိုးမလင္းခင္ ေစ်းကိုအေရာက္သြားဖို႔ ေျပာနၾကတာ က်မေစာင္ထဲကေနရင္းေတာင္ ၾကားရတယ္.....

         အေမ႔အငယ္ဆံုး ညီမကလဲ ေဆာင္းရာသီေရာက္တိုင္းေၾကြေနၾက သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြကို လမ္းမေပၚမွာ မနက္တိုင္း အမိွဳက္လွဲရင္း ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလဲ၀တယ္ ဆိုသလို အခ်မ္းေျပ မီးဖိွဳအျဖစ္ အလြယ္တကူ သံုးလို႔ရေအာင္ မီးရွိဳ႔ေနေလရဲ႔။ အိမ္ေရွ႔က ေတာင္ဇလပ္ပန္း ရန႔ံကလဲ ေမႊးၾကိဳင္ေနတာ မနက္က်ရင္ ဆရာမတြက္ ေတာင္ဇလပ္ပန္းေတြ ခူးျပီး တစ္ကံုးေလာက္ ယူသြားအုန္းမွ..... 

        ရပ္ကြက္က အဘိုးေတြနဲ႔ တူတူလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ က်မရဲ႔ အဘိုးကလဲ တုတ္ေကာက္ တေခ်ာင္းကိုင္ျပီး အေဒၚရဲ႔ မီးဖိွဳေဘးမွာ ေစာင္႔ေနတယ္။ မနက္တိုင္းဖြင္႔ေနက် ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္ ဦးဇဋိလ ေဟာ္ၾကားတဲ႔ " ပ႒ာန္းပါဠိေတာနဲ႔ ဓါရဏပရိတ္ေတာ္ " ကို မၾကားရရင္ မနက္ခင္းအိပ္ရထရတာ တခုခုလိုေနသလိုပဲ။  သမီးထေတာ႔ " ဆိုတဲ႔ အေမရဲ႔ အသံနည္းနည္းေလာက္မာလာျပီးဆိုတာနဲ႔ ေနာက္တေခါက္ ႏွိဳးဖို႔နည္းကို သိလို႔ ေက်ာကုန္းေပၚ ၀ျခမ္းျပား မေရာက္ခင္ ျဗဳန္းခနဲ ထထိုင္လိုက္ပါေတာ႔တယ္..... 

        စာမက်က္ခင္ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔အထ အျပင္မွာ အေမွာင္ထုက ၾကီးစိုးဆဲ ၾကယ္ေရာင္ေလးေတြက တလက္လက္နဲ႔ သူ႔တို႔အစြမ္း မိုးမလင္းခင္ သူတို႔ထက္ အားၾကီးတဲ႔ ေနေရာင္မထြက္ခင္ အားကုန္ျပေနၾကေလရဲ႔။ ေလတခ်က္အေ၀ွ႔မွာ ေအးစိမ္႔သြားတာ ၾကက္သီးေမြးေတာင္ထတယ္။ ဒီလိုမ်ိဳး ခ်မ္းေအးလွတဲ႔ ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ႔ ေဆာင္းမနက္ခင္းမွာ အိပ္ခ်င္စိတ္ကို ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ရင္း က်မရဲ႔ဘ၀ကို လင္းလက္ေစမဲ႔ စာေတြကို က်က္ရပါအုန္းမယ္..............

Tuesday, September 25, 2012

အေမ႔တြက္

ႏိုးထလာတဲ႔ မနက္တိုင္း 
မ်က္လံုး လံုး၀မဖြင္႔ခ်င္ေတာ႔တဲ႔ 
စိတ္ကိုဆန္႔က်င္ျပီး 
သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာတြက္ ငါႏိုးထရအုန္းမယ္.....

မျပီးဆံုးတဲ႔ အိမ္မက္ရွည္ေတြတြက္
ေမွာင္မွိတ္ေနတဲ႔ ငါ႔ကမာၻကို 
အံတုရအုန္းမယ္...... 

မေရရာတဲ႔ အနာဂါတ္ကို 
ကိုယ္႔ကို အေဖာ္ျပဳဖို႔
ေရာက္လာၾကတဲ႔ သားသမီးေတြတြက္
၀ိုးတ၀ါးနဲ႔ ေလွ်ာက္ရပါအုန္းမယ္....

သစ္ရြက္ကေလးပါ

မင္းထြက္သြားတုန္းက 
ရြာထိပ္ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ 
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကိုသာ 
မင္းေတြ႔ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ 
မင္းေျခလွမ္းေတြ ရပ္တန္႔ခဲ႔မလား ... 

အခ်ိန္မွီေရာက္မလာခဲ႔ဘူးဆိုတဲ႔ ေနာက္ကြယ္မွာ
ေသျခင္းတရားတခုရွိတာ သိသြားခဲ႔ရင္ 
ငါ႔ကိုအျပစ္တင္ျပီး လမ္းခြဲခဲ႔တာ 
မင္းေနာင္တမ်ား ရေနမွလား ... 

အခ်စ္တစ္ခုတည္းတြက္ ကိုယ္ရဲ႔မာနကို 
မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ မင္းကို 
အတၱၾကီးတယ္လို႔ တခါမွ ငါမေျပာခဲ႔ဖူးပါ ... 

Popular ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ မင္းနဲ႔
သာမာန္ဘ၀ကို ျမတ္ႏိုးတဲ႔ ငါ 
လမ္းေၾကာင္းမတူခဲ႔တာ အဆန္းမွမဟုတ္တာ... 

သတိတရမ်ားရွိခဲ႔ရင္ သၾကၤန္ေရာက္တိုင္း
ေပးေနက် ကံ႔ေကာ္ပန္းတစ္ပြင္႔ေလာက္ 
လက္ေဆာင္ေပးစမ္းပါကြယ္... 

မင္းရဲ႔ ဒိုင္ယာရီထဲက 
စာမ်က္ႏွာသစ္ေတြမွာ ငါ႔ရဲ႔နာမ္စား 
နာမည္တခုေလာက္ 
ရွာေတြ႔ႏုိင္မယ္ မထင္ေတာ႔ပါ... 

တန္ဖိုးဆုိတာ 
ထားတဲ႔သူေပၚမွာ မွဳတည္ျပီး 
ရွိတယ္,မရွိဘူး ဆိုျပီး 
ကြာျခားသြားတာပါ... 

အမွန္တကယ္မ်ား 
ခ်စ္တတ္ ျမတ္ႏိုးတတ္ခဲ႔ရင္ 
နင္ဘယ္အဆံုးရွံုးခံခဲ႔ပါ႔မလဲ...

ေျမေပၚမွာ ေၾကြေနတဲ႔ 
သစ္ရြက္ကေလးေတြ 
သူတို႔ေတြ ျပန္စိမ္းလွန္းႏိုင္အုန္းမယ္လို႔ 
မင္းထင္ခဲ႔သလား ...

Monday, September 24, 2012

သူမ






 "သူမ" ဆိုတာကေတာ႔ က်ေတာ႔္ရဲ႔ Girl ေပါ႔။ က်ေတာ္တို႔ရဲ႔ First Year Anniversary မွာ က်ေတာ္႔လက္ေရးနဲ႔ ေရးထားတဲ႔စာကို ဖတ္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ စာေရးပ်င္းတဲ႔ က်ေတာ္ခမ်ာ ၾကိဳးစားပမ္းစား ေရးထားရတာပါဗ်ာ။ စျပီေနာ္... 

Computer က Camera အနီးကိုကပ္ မ်က္လံုးေလးမွိတ္ရဲ႔နဲ႔ သူနဖူးေလးကို တခါတခါလာထိတယ္ဗ်ာ. အဲလိုလုပ္ရင္ က်ေတာ္ပခံုးေပၚ သူမီွခ်င္တာကို က်ေတာ္သိတာေပါ႔။ သူနမေကာင္းရင္လဲ က်ေတာ္႔ကို ကြ်န္ပ်ဳတာ အနားကေန ဘယ္မွမသြားခိုင္းဘူး။ အဲဒီ႔ေဘးနားမွာပဲ သူမတခ်ိန္လံုးအိပ္ေနခဲ႔တယ္။ အလုပ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာအဆင္မေျပတာျဖစ္ျဖစ္ က်ေတာ္ကို ဖြင္႔မေျပာပဲ မနက္မိုးလင္းမွ မို႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္လံုးေတြျမင္ျပီးမွ သိရရင္ သူကိုၾကည္႔ျပီး က်ေတာ္႔ဘယ္ဘက္ရင္ထဲေန မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေအာင္႔တတ္လာတယ္ဗ်ာ။ စိတ္မေကာင္းစရာ ကိစၥဆိုရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အေႏွာက္ယွက္မေပးခ်င္ဘူးဆိုတယ္ သူမကို ျပသာနာ တခုကို ရင္ထဲသိမ္းမထားနဲ႔ အကုန္လံုး သူ႔ကိုေျပာျပလို႔ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေခါင္းမာတဲ႔ သူမမ်က္လံုးေတြၾကည္႔ျပီး က်ေတာ္ နားလည္လာျပီးဗ်....

ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ပိုျပီးနီးစပ္ေစခဲ႔တဲ႔ Skype ကေတာ႔ ကုိယ္နဲ႔ သူမရဲ႔ ေအာင္သြယ္ေတာ္ေပါ႔ဗ်ာ။ အံေၾသာ္စရာေကာင္းတာက ေဘးလူေၾကာင္႔ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ၃ရက္ေလာက္ ျဖစ္ဖူးတာကလြဲလို႔ က်ေတာ္နဲ႔ သူမ တခါမွရန္မျဖစ္ဖူးဘူး။ အဲဒီတုန္းကလဲ ျပသာနာရဲ႔အေျဖကို မစဥ္းစားဘဲ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေ၀းျပီ သူမ ကိုယ္႔အနားမရွိေတာ႔ဘူးဆိုတဲ႔ စိတ္က စားမ၀င္အိပ္မေပ်ာ္ေလာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ကိုဆိုး၀ါးခဲ႔တယ္။ ဒုကၡတစ္ခု ရင္ဆိုင္ျပီးတိုင္း လူတစ္ေယာက္က ပိုရင္႔က်က္လာသလို က်ေတာ္နဲ႔ သူမလဲ ဒီကိစၥ ေျပလည္သြားျပီးေနာက္ ပိုျပီးေတာ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ နားလည္ျပီး တန္ဖိုးထားတတ္လာၾကတယ္ဗ်။ 

အေနေ၀းတဲ႔ က်ေတာ္တိုႏွစ္ေယာက္ကံ ဘယ္ဘ၀က အျငိဳးေတြလဲမသိဘူး Bruno Mars ဆိုထားတဲ႔ Long Distance ကကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုမ်ား ရည္းစူးသလားလို႔။ သူမက မေခ်ာဘဲနဲ႔ ခဏခဏ သ၀န္တိုတဲ႔ က်ေတာ္႔ကို တခါတေလ ေအာ္ေသးတယ္။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ႔ မိန္းကေလးနား ဘယ္ေကာင္ေလးမွ မကပ္ေစခ်င္တာမွ ေခ်ာတာ မေခ်ာတာနဲ႔ မဆိုင္ဘူးေလဗ်ာ။ သူမကို အျမဲတမ္းဂ်ီက်တတ္တဲ႔ က်ေတာ္က သူမထက္ အသက္ၾကီးေနေလရဲ႔။ 

က်ေတာ္က Skype ကသူမဓါတ္ပံုေတြကိုလဲ ခိုးရိုက္တတ္ေသးတယ္။ က်ေတာ္ အရမ္းၾကိဳက္တဲ႔ သူမဓါတ္ပံုေတြထဲက အသက္၀င္တဲ႔ ပံုေလးျဖစ္ျဖစ္ ကဗ်ာဆန္တဲ႔ ပံုးေလးျဖစ္ျဖစ္ သူမကို Email ပို႔တာ ပိုခ်စ္မယ္ထားအုန္း အဆူေတာင္ခံရေသးတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ မ်က္လံုးမွိတ္ရင္မွိတ္ မမွိတ္ရင္ ပါးစပ္ဟေနလို႔ အရမ္းအရုပ္ဆိုးတယ္တဲ႔။ ဒီတခါေတာ႔ က်ေတာ္႔ဘက္က မွန္တယ္ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔ လူတိုင္း ဓါတ္ပံုရိုက္မယ္ဆိုရင္ ပဲမ်ားရတာနဲ႔ အိုင္တင္ေပးရတာနဲ႔ ဘယ္မွာ အသက္၀င္လို႔လဲ သက္သက္မဲ႔ လုပ္ယူထားတဲ႔ ဟာၾကီးေတြ။ သူမပံုေတြကမွ တကယ္လွတာ..... 

သူမအေၾကာင္းလဲ ေျပာတာမ်ားေနျပီ ဒီမွာ တခန္းရပ္ပါမယ္ခင္ဗ်ာ... 

ရုပ္ဆိုးတယ္ဆိုတဲ႔ သူမကို 
ဆင္းရဲတယ္ဆိုတဲ႔ သူမကို 
ကံမေကာင္းဘူးဆိုတဲ႔ သူမကို 
ဘ၀မလွဘူးဆိုတဲ႔ သူမကို 
ခဏခဏစိတ္ဓါတ္က်တတ္တဲ႔ သူမကို
ေသရမွာမေၾကာက္တဲ႔ 
သူမဆိုတဲ႔ က်ေတာ္႔ရဲ႔ Princess ကို 
အသက္ထက္ပိုျပီးေတာ႔ ခ်စ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.......

Wednesday, September 19, 2012

ငါ ဆိုတာလဲရွိတယ္

သဘာ၀အႏၱရယ္ေၾကာင္႔ အိမ္ဆံုးရံွုးသြားရတဲ႔ လူေတြရွိသလို, ေလာင္းကစားလုပ္လို႔ အိမ္ေျခမဲ႔သြားတဲ႔ လူတခ်ိဳ႔လဲရွိတယ္။ 
တခ်ိဳ႔က မိဘ ဆံုးသြားလို႔ မိဘမဲ႔ ျဖစ္သြားရသလို႔, မိဘေတြရဲ႔ စြန္႔ပစ္ျခင္းခံခဲ႔ရလို႔ မိဘမဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ႔ အျပစ္ကင္းတဲ႔ ခ်စ္စဖြယ္ကေလးငယ္ေတြလဲရွိတယ္။ 
မေတာ္တဆမွဳေၾကာင္႔ ေျခလက္မစံုတဲ႔ လူေတြ ရွိသလို, ေမြးကတည္းက ေျခလက္ မပါဘဲ စြမ္းတဲ႔ လူေတြလဲရွိတယ္။ 

အသက္အရြယ္ၾကီးလာလို႔ ေတာင္းစားေနတဲ႔ လူေတြရွိသလို, တခ်ိဳ႔က ကိုယ္႔ကို အားမကိုးဘဲ သူတပါး လုပ္အားကို အရွက္မရွိဘဲ ေတာင္းရမ္းျပီး အသက္ရွင္ေနတဲ႔ လူေတြလဲရွိတယ္။ 
သားသမီး ရွိရဲ႔နဲ႔ ဂရုမစိုက္လို႔ ပင္ပင္ပန္းပန္း အသက္ေမြးေနတဲ႔ မိဘေတြရွိသလို, သားသမီးဆံုးသြားလို႔ မသယ္ႏိုင္တဲ႔ ခႏၶာကုိ အားတင္းျပီး အလုပ္လုပ္ ေနရတဲ႔ သနားဖို႔ေကာင္းတဲ႔ မိဘေတြလဲရွိတယ္။ ဟိုတယ္မွာမွ မစားရရင္ လံုး၀ထမင္းမစားတဲ႔ သူေတြရွိသလို, တျခားတေနရာမွာ ထမင္းငတ္ေနတဲ႔ လူေတြလဲ ေတာင္ပံုရာပံုပဲ။ 

ဆင္းရဲလို႔ စာမသင္ႏုိင္တဲ႔ လူေတြရွိသလို, ခ်မ္းသာရဲ႔သားနဲ႔ ပညာကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္းမသိလို႔ စာမတတ္တဲ႔ လူေတြလဲ အမ်ားၾကီိးပဲ။ 
ဘ၀ကို တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု အေကာင္းဖက္ကို ေျပာင္းေပးေစတဲ႔, ကိုယ္႔ကမၻာကို အလင္းေရာင္ေပးတဲ႔ စာအုပ္ေတြကို မ၀ယ္ႏိုင္လို႔ မုန္႔ဖိုးရတဲ႔ ပိုက္ဆံကိုစုျပီး စာၾကည္႔တိုက္က စာအုပ္ငွားဖတ္တဲ႔ သူေတြရွိသလို, အင္တာနက္ကေန စာအုပ္အလကားဖတ္ဖို႔ အခြင္႔အေရးရွိရဲ႔သားနဲ႔ အဓိပါၸယ္မရွိတဲ႔ဟာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနၾကတဲ႔ လူေတြလဲရွိတယ္။ 

IPad ကိုင္ျပီး ဘာဂါစားတဲ႔ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ ကေလးေတြရွိသလို, ေထာင္႔ေတြကပြန္းေနတဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္း တစ္ခ်ပ္နဲ႔ ထမင္းၾကမ္းစားေနရတဲ႔ ကေလးေတြလဲ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ေဆးမကုႏိုင္ဘဲ ေသသြားတဲ႔ သူေတြရွိသလို, ေရာဂါကို ေငြနဲ႔၀ယ္ေနတဲ႔ သူေတြလဲ လက္ခ်ိဳးေရလို႔ မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကိုရွိတယ္။ 
ဒီလမ္းကသြားရင္ လိုခ်င္တဲ႔ပန္းတိုင္ကို ေရာက္မယ္ဆိုျပီး တစိုက္မတ္မတ္ သြားတဲ႔သူေတြရွိသလို, ေအာင္ျမင္မွဳကို ဒီလုိလုပ္ရင္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိရဲ႔နဲ႔ ၀ီရိယနည္းတဲ႔ ငပ်င္း ငါဆိုတာလဲရွိတယ္........

Tuesday, September 11, 2012

အတူရွိေနတုန္း တန္ဖိုးထားပါ

               အလုပ္လုပ္ရင္း နားထဲမွာ တခုခု နားမေထာင္ရရင္ မေနႏိုင္တဲ႔ အက်င္႔က ဒီအလုပ္ကို ေရာက္ျပီးမွ အက်င္႔တခုလို ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ ဒီေန႔လဲ မိုးေအးေအးေလးနဲ႔ YouTube ထဲကို ဟိုကလိ ဒီကလိနဲ႔ ရိမ္မိုး သီခ်င္းေလးေတြ အမွတ္မထင္ နားေထာင္ျဖစ္ရင္း လူတေယာက္ကို အရမ္းသတိရသြားတယ္။ ရန္ကုန္က ဘဏ္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနရင္း ဆင္းရဲေပမဲ႔ ဘ၀ကိုၾကိဳးၾကိဳးစားစား ရုန္းကန္ေနတဲ႔  ရခိုင္ျပည္ မာန္ေအာင္ျမိဳ႔နယ္ ရြာကေလးတစ္ရြာက လူငယ္ေလး တစ္ေယာက္ဆိုရင္ ပိုမွန္မယ္။

             ရိမ္မိုးသီခ်င္းေတြ Mail ထဲကို ခဏခဏ ပို႔တတ္လြန္းလို႔ ရိမ္မိုး သီခ်င္နားေထာင္ျဖစ္ရင္ သူ႔အေၾကာင္းပါ တြဲပါလာတယ္။ ဒါေပမဲ႔ စိတ္မေကာင္းစြာပဲ လာမဲ႔ 15/09/2012 ဆိုရင္ သူကြယ္လြန္သြားတာ 8 လတင္းတင္း ျပည္႔ျပီပဲ။ ေလာဘသားေကာင္းေတြရဲ႔ အသိဥာဏ္မရွိတဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြၾကာင္႔ အျပစ္မဲ႔တဲ႔ သူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ အသက္စေတးခဲ႔ရျပီးျပီလဲ။ မေသသင္႔ဘဲ ေသခဲ႔ရတဲ႔ သူ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားလိုက္တုိင္း ရင္နာလို႔မဆံုးဘူး။ သူတို႔ရံုးကေန စုျပီးေတာ႔ က်ိဳက္ထီးရိုးကို ဘုရားဖူးခရီးကအျပန္ ေရွ႔က ကားကိုေက်ာ္တက္ရင္း ကားေမွာက္ျပီးေတာ႔ လူႏွစ္ေယာက္ ေသသြားခဲ႔တယ္။ (15/01/2012)ေန႔ မွာျဖစ္တဲ႔ Car Accident မွာ  ေဆးရံုးကိုပို႔ရင္း လမ္းေပၚမွာပဲ သူေသဆံုးခဲ႔တယ္။ ဘယ္ေလာက္ကံဆိုးလိုက္လဲ ဘုရားဖူးျပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ျပန္လာတာ ဘယ္သူေတြကမ်ား ဒီလိုမ်ိဳး အျဖစ္ဆိုးေတြကို ေမွ်ာ္လင္႔ထားမလဲ။ ကံတရားက သူ႔ကိုရက္စက္လြန္းပါတယ္။

             2010 April လထဲက တရက္မွာ သူနဲ႔ GTalk မွာ စေတြ႔ခဲ႔တယ္။ Forward Mail ထဲကေန ရလို႔ ဒီအေကာက္ကို Invite လုပ္လိုက္တာပါလို႔ေျပာတဲ႔ သူ႔ကို ရခိုင္အခ်င္းခ်င္းမို႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္။ အင္တာနက္ဖိုးေတြ ေစ်းၾကီးတဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အြင္လိွဳင္းေန႔စဥ္သံုးႏိုင္မယ္ထားအုန္း တစ္လ အသံုးစရိတ္ေတြပိုမွ သံုးႏိုင္တဲ႔ ကိုယ္႔အေျခအေနမို႔ သူနဲ႔လဲ ပံုမွန္ မေတြ႔ျဖစ္ဘူး။ ဗဟုသုတျဖစ္တဲ႔ စာတိုေလးေတြ, ဟာသ၀တၳဳတိုေလးေတြ, ထူးဆန္းတဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြျဖစ္ျဖစ္ သူပို႔တတ္ပါတယ္။ မပါမျဖစ္ကေတာ႔ ရိမ္မိုး သီခ်င္းေတြပါပဲ။ သူ Mail ပို႔ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီးပို႔တတ္တဲ႔ အထဲမွာ ကိုယ္လဲ တစ္ေယာက္ပါ၀င္ခဲ႔တယ္။ သူ႔ေၾကာင္႔လဲ ရိမ္မိုးဆိုတာ အလြမ္းသီခ်င္းေလးေတြ အသံေအးေအးေလးနဲ႔ ဆိုတတ္တဲ႔ အသံေကာင္းတဲ႔ ေယာက္က်ားေလးမွန္းသိခဲ႔တာပါ။ သူမရွိတုန္း ရြာမွာက်န္ခဲ႔တဲ႔ ရည္းစားကို အိမ္က ေယာက္က်ာ္းေပးစားလိုက္လို႔ သူအသဲကြဲေနတာပါလို႔လဲ ဖြင္႔ေျပာတတ္ပါတယ္။ မိန္းမယူဖို႔ေနေနသာသာ သူ႔လစာနဲ႔သူ ပတ္ခ်ာလည္ေနတဲ႔သူ႔ဘ၀ကို ခ်က္တင္ထဲမွာေတြ႔ရင္ေတာ႔ သူညည္းတတ္ပါတယ္။ အိမ္ကိုပိုက္ဆံ ျပန္မပို႔ႏိုင္လို႔ ကိုယ္႔အလုပ္ကို စိတ္ဓါတ္က်ေပမဲ႔ ကိုယ္ရထားတဲ႔ ၀မ္းတစ္ထြာကို ဒီဘဏ္အလုပ္ကေန ျဖည္႔ေပးတာပါတဲ႔။

            အြင္လိုင္းထက္မွာ ရင္းႏွီးလာေပမဲ႔ အျပင္မွာ တခါမွ မေတြ႔ဖူးခဲ႔။ တကယ္လို႔ သူနဲ႔ကိုယ္သာ ဘ၀တူခ်င္း (မိန္းကေလး အခ်င္းခ်င္း သို႔ ေယာက္က်ားေလး အခ်င္းခ်င္း)သာျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ ရခိုင္အခ်င္းခ်င္း အျပင္မွာ မေတြ႔ျဖစ္တဲ႔ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ သူကလဲ မိန္းကေလးျဖစ္ေနတဲ႔ကိုယ္႔ကို အားနာျပီးေတာ႔ အျပင္မွာ ေတြ႔ခြင္႔မေတာင္းသလို ကိုယ္ကလဲ အြင္လိုင္းထက္မွာေတြ႔တဲ႔လူနဲ႔ အျပင္မွာေတြ႔တယ္ဆိုတာ နာမည္မေကာင္း သိကၡာက်တယ္ဆိုတဲ႔ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကိုင္စြဲထားတဲ႔သူမို႔ ေမာင္ႏွမလိုမ်ိဳး ဆက္ဆံေနတာေတာင္ သူေသသြားတဲ႔အထိ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မဆံုဖူးလိုက္ဘူး။ ကိုယ္႔ Ferry Car ေလးက အလုပ္သြားတိုင္း သူ႔ရံုးနားက ျဖတ္သြားရတာနဲ႔ သူ႔ကို ျမင္ဖူးဖို႔ ရံုးတတ္တဲ႔ အခ်ိန္တူေနတာက အေၾကာင္းပါလာခဲ႔တယ္။ အျဖဴ အျပာ ရံုး၀တ္စံုေလးနဲ႔ သူတို႔ရံုးက ၀န္ထမ္းေတြကို အုပ္စုလုိက္ လကၻရည္ေသာက္ေနတာတို႔, ရံုးလာေနတာတို႔ကို ျမင္ရရင္ သူမ်ားပါေလမလားလို႔ တခါတခါလဲ ရွာၾကည္႔မိတယ္။ သူနဲ႔ကိုယ္ၾကား ဓါတ္ပံုဆိုလဲ Mail ထဲကေန သီးသန္႔မပို႔ျဖစ္ၾကဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အရပ္သိပ္မရွည္ဘူူးဆိုတဲ႔ သူ႔ကို GTalk Photo ေသးေသးေလးေတြကို ျမင္ဖူးေနက်မို႔ အျပင္မွာ ျမင္ဖူးရင္ မွတ္မိလြယ္ပါတယ္။ ၁ႏွစ္အတြင္း ဆယ္ၾကိမ္ထက္ မပိုဘဲ အေ၀းကေန သူ႔ကို ရံုး၀တ္စံုေလးနဲ႔ပဲ ေတြ႔ဖူးခဲ႔တယ္။

            ဒီလိုနဲ႔ အြင္လိုင္းေပၚ တက္လိုက္ေပ်ာက္လိုက္နဲ႔ သူပို႔ထားတဲ႔ Mail ေတြကိုေတာ႔ အခ်ိန္မွန္တုန္းပဲ။ ႏိုင္ငံျခားမထြက္ခင္လဲ ဒီမွာရွိတဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပး ဖုန္းနံပါတ္ေတြ GTalk အေကာက္ေတြ ရွာေပးရနဲ႔ ကိုယ္႔တြက္ သူ႔ခမ်ာ စိုးရိမ္ရွာပါတယ္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ႔လဲ ကုိယ္႔အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ မအားတာနဲ႔ " ေနေကာင္းလား, အလုပ္အဆင္ေျပလား " ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ကိုယ္တို႔ခ်က္တင္က ျပီးဆံုးသြားခဲ႔တယ္။ "Christmas Card , Happy New Year" ကဒ္ကေလးေတြပါတဲ႔ 31 Dec 2011 ကပို႔ထားတဲ႔ Mail ကေတာ႔ သူ႔ရဲ႔ ေနာက္ဆံုး Mail ေလးပါပဲ။ Forward Mail ေတြေရာက္တိုင္း အရင္ပို႔ေနက် လူတေယာက္ကို သတိရရင္း ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ ေရာက္ပါေစလို႔ မၾကာမၾကာဆုေတာင္းေပးမိတယ္။ တခါတေလ သူ႔ပို႔ထားတဲ႔ Mail ေတြ သူနဲစကားေျပာဖူးတဲ႔ Chatting ေတြ၀င္ၾကည္႔ရင္း ညာဖက္ထိပ္နားက ေပၚေနတဲ႔ သူေနာက္ဆံုးတင္ထားခဲ႔တဲ႔ ပါးစပ္အေပၚပိုင္းထိ ရိုက္ထားတဲ႔ သူ႔ဓါတ္ပံုေသးေသးေလးက သက္ရွိထင္ရွား ကိုယ္႔ကို ၾကည္႔ေနသလိုပဲ။ 

        " ေကြးေသာလက္ မဆန္႔ခင္, ဆန္႔ေသာလက္ မေကြးခင္ " ဆိုတဲ႔ စကားက အမွန္ပါပဲ။ မ်က္ေတာင္ တခတ္အတြင္း လံုး၀မထင္ထားတဲ႔ အရာေတြ ျဖစ္တဲ႔အထဲမွာ ေသျခင္းတရားက အဆိုးဆံုးေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ သက္ရွိထင္ရွားရွိတုန္း အနားမွာရွိတဲ႔ လူအားလံုးကို ေလးေလးစားစား ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ဆက္ဆံပါ။ ကိုယ္႔စိတ္ထဲမွာလဲ သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ျဖစ္ျဖစ္ ခဏေနရင္ ေသေတာ႔မယ္ဆိုတဲ႔ အသိစိတ္ကေလး ထည္႔ထားရင္ ၾကင္ၾကင္နာနာနဲ႔ ဆက္ဆံႏိုင္သလို မေကာင္းတဲ႔ ကိစၥေတြလဲ ျဖစ္မလာႏိုင္ပါဘူး။ ေအာ္ အေျပာင္းအလဲ ျမန္လြန္းလွတဲ႔ ေလာကၾကီးေရ..........

Sunday, September 9, 2012

ဂူတာျပင္ တန္းထားေခ်

             အပူ အအီး မမွ်တေရ ရခိုင္ျပည္မွာ အီးေရဆိုလဲ နားရြက္တိ ျပတ္က်လားေအာင္ထိ အီးပနာ ပူေရဆိုလဲ ခန္ထာမွာ အကၤ်ီတင္လို႔မရေအာင္ပူေရ။ ယင္းနဲ႔လို႔ ႏြီရာသီေရာက္ေက ညစာသား ထမင္းစားျပီးတိုင္း လူတိုင္းနီးပါး အိမ္ထဲမွာ မနိန္ဘဲ အီးခ်မ္းရာ အီးခ်မ္းေၾကာင္း လီတုိက္ေတ နိန္ရာတိကို လားကတ္ေတ... 

                                                       လူစည္ကားဆံုး နိန္ရာကေတာ႔ ဂူတာျပင္တန္းထား ျဖစ္ေတ။ ( ဂူတာျပင္ရပ္ကြက္စြာ ရေသ႔ေတာင္ျမိဳ႔ အေရွ႔ေတာင္ပိုင္းထဲမွာ တည္ရွိနိန္စြာ ဂူတာျပင္ရပ္ကြက္ကို လာဖို႔ဆိုေက ယင္းတန္းထားေခ်ကို ျဖတ္ျပီးမွ ေရာက္လို႔ ဂူတာျပင္တန္းထား လို႔ေခၚပါေရ) သက္တမ္း ဇာေလာက္ၾကာယာလဲ မမွတ္မိ။ 

         အကြ်န္သိတတ္စအရြယ္ကပင္ ယင္းတန္းထားေခ်ကို ျဖတ္နိန္ရေစာ္ ေဒကု အကြ်န္႔အသက္ ၂၃ထဲေရာက္ပါလတ္ယာ။ အကြ်န္လဲ အသက္ၾကီးပါလတ္ေတ ယင္းတန္းထားေခ်လဲ တျဖည္းျဖည္း ေဟာင္းပနာ ႏွစ္တိၾကာပါလတ္ေတ။ အကြ်န္လဲ နိန္မေကာင္းလို႔ ဆီးခန္းကို ဇာႏွစ္ခါလားပစ္ယာလဲ မမွတ္မိေရပိုင္ သစ္သားနဲ႔ လုပ္ထားေရ ယင္းတန္းထားေခ်ကိုလဲ ထိုနားက သစ္တခု ဆြီးလိုက္ ဖာလိုက္နဲ႔ နပန္းလံုးနလီေရ... 

           ညစာသား ထမင္းစားျပီးတိုင္း ကလိုင္ေသွ်တိ ထိုင္ပနာ လီညွင္းခံရင္း ျဖတ္လား ျဖတ္လာ မမေသွ်တိကို နတ္ေယာင္းကား လုပ္ကတ္ေတ။ ဆေလာက္ေသာက္ေတ လူနဲ႔ ေရဒီယို နားေထာင္ေရ လူနဲ႔, ေရဒီယိုမရွိေရ လူကလဲ မိုးလင္းက RFA မွာဇာေျပာခေလ ဆိုေစာ္ကို တဆင္႔နားေထာင္ နိန္ကတ္ေတ အဘိုးရွင္ရို႔လဲ ကလိုင္ေသွ်တိနဲ႔ အျပိဳင္ ယင္းတန္းထားထက္မွာ ထိုင္နိန္ကတ္ေတ... 

          ေတးျခင္းဆိုရင္း ပျပံဳးရရြင္နဲ႔ ငါးဖမ္းျပီး နီေစာင္းလို႔ ျပန္လာကတ္ေတ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေလာင္းေခ်လဲ ယင္း တန္းထားေအာက္က အခ်ိန္မွန္ ျဖတ္လားေရ။ လင္က ေလာင္းေလွာ္ပနာ မယားသည္က ပိုက္မွာ ကပ္နိန္ေရ ငါးကို နက္ျဖန္ခါ စ်ီးမွာေရာင္းဖို႔ ခြါနိန္ေစာ္ အာဇာနည္နဲ႔ ၀ိုင္းစုခိုင္သိန္းဆိုထားေရ ေတးျခင္းပိုင္ လိုက္ဖက္တဲ႔ဘ၀က စံုတြဲစြာ ေဒလင္မယားပဲ ျဖစ္ရဖုိ႔..... 

           တန္းထား ညာဖက္မွာ ဆန္စက္တခုဟိေရ, ယင္းဆန္စက္ကထြက္ေတ ဖြဲခြံတိေၾကာင္႔ ေခ်ာင္းရီကို ညစ္ပါတ္စီလို႔ ေကာင္း သေဘာမက်ေကေလ႔ ၀မ္းေရးတြက္ တစ္ဖက္က ၾကည္႔လိုက္ေတခါ ေက်းဇူးတင္ရဖို႔ ျဖစ္နိန္ေရ၊ ဇာတြက္ဆိုေက ညစာဖက္ ၇ နာရီကပင္ ၁၀နာရီထိုးထိရာ ရေရ ေဒျမိဳ႔က မီးကိုအားကိုးဖို႔ဆိုေက ထမင္းေတာင္ ငတ္လားဖို႔, ယင္းဖြဲခြံကို ဆန္စက္ထိုးေရ အခ်ိန္မွာ ေဗါက္သာအိတ္နဲ႔ ေကာက္ပနာ ထမင္းခ်က္ရေစာ္.....

          တန္းထား ဘယ္ဖက္မွာ " ပုဗၺာ႐ံုၿမိဳ႕မေက်ာင္း " သို႔ "အႀဟိဖက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း" တေက်ာင္းဟိေရ။ ယင္းေက်ာင္းထဲမွာ စာၾကည္႔တိုက္ တခုရွိေရ, ေသာက္ရီကန္လဲ တကန္ဟိရ။ ႏြီရာသီ ေရာက္တိုင္း ခမ္းနီက် ဂူတာကန္ကို ပစ္ပနာ ေဒဘုန္းၾကီးေက်ာင္းက ရီကိုခပ္ဖို႔ ျပီးရေရ။ အျမဲမျပတ္ မိုးကုတ္၀ိပသာနာက တရားစခန္းလဲ ယင္းေက်ာင္းထဲမွာ က်င္းပလို႔ ယင္းတန္းထားေခ်စြာ လူျပတ္ေတလို႔ မဟိ.....

         တန္းထားကနိန္ လူတေခၚစာ အ၀ီး ဂူတာကန္ေဘာင္ ေအာက္မွာ ကုကၠဳိလ္ပင္ၾကီးတပင္ ထထီးမမား ဟိနိန္ေရ။ နိန္႔ခင္းသားတိုင္ေက သက္ၾကီး ရြယ္အိုတိ အပ်င္းေျပ ထိုင္စကားေျပာကတ္ေတပိုင္ ညစာသားေရာက္ေက အေသွ်တိ ကစပ္နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ရေရာင္းသတ္ပနာ စည္ကားနိန္ေရ... 

        ယင္းတန္းထားေခ်ထက္မွာ ညဥ္႔နက္ပါလတ္လီ ဂူတာျပင္က အဆိုေတာင္ေသွ်တိ ဂီတာ လက္သံျပမွဳက ပိုပနာေကာင္းလာလီနဲ႔ မေျပာင္းလဲဘဲ ယင္းပံုရိပ္ေခ်တိစြာ ဟိနလီဖုိ႔.....

        အကြ်န္လဲ တနိန္႔ ယင္း ပန္းခ်ီးကားေခ်ကို ျပန္ပနာ အသက္သြင္းဖို႔ ျပန္လာလတ္ေမ ဂူတာျပင္ တန္းထားေခ်.............

Friday, August 31, 2012

အသိစိတ္

          လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရ အားလပ္ခ်ိန္မရွိေရပိုင္ စိတ္ကိုလဲ အားလပ္ခိ်န္မပီးကတ္ပါ။ လက္ရွိလုပ္နိန္ေရ အလုပ္ကို မစိုင္းစားဘဲ ေမ်ာက္စိတ္ပိုင္ တနားတမ်ိဳး ျဖစ္နိန္ေရ။ ယင္းနဲ႔လို႔ စိတ္ရုွပ္ဖို႔လြယ္ေရပိုင္ စိတ္ဓါတ္က်ဖို႔လဲလြယ္ေရ။ စိတ္ရွင္းရွင္းျဖစ္ဖို႔ လုပ္သမွ်ကို အသိ႔စိတ္ေခ်နဲ႔ လုပ္ဖို႔လိုအပ္ေတ။ Present Of Mind ေဒနိန္ရာ ဒီအခ်ိန္မွာ ေဒစိတ္ကိုထားႏိုင္ဖို႔ သတိကပ္ပီးထားရပါဖို႔။ စိတ္ရွင္းနိန္ေက ဘုရားခန္းနဲ႔တူေရ. ရွဳပ္နိန္ေရ စိတ္က အမိွဳက္ေတာင္းပိုင္ ယင္းလူအနား တေယာက္လဲ မကပ္ခ်င္ပါ။

         ကိုယ္႔စြာကိုေတာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မထားႏိုင္ေက တျခားလူကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေလာကမွာ ကိုယ္႔စိတ္ကို သိျခင္းစြာ အက်ိဳးအမ်ားဆံုး အလုပ္ျဖစ္ေတ. စိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္ဘဲ အမွားလုပ္ဖို႔ၾကံရြယ္တိုင္း ေဒါသထြက္နိန္ေရ စိတ္ကိုသိလုိက္ျခင္းအားျဖင္႔ တျခားလူေရာ ကိုယ္တိုင္ပါ ဒုကၡက ကင္းလြတ္ႏိုင္ပါေရ။ လူဆိုေစာ္ စိတ္ဆင္းရဲစရာကို ပိုပနာစိုင္းစားေရ. ကိုယ္႔ဘ၀ကို စိတ္ပ်က္ေတ တျခားလူဘ၀နဲ႔ ႏွဳိင္းပနာ အားငယ္ေရ။ ယပိုင္ျဖစ္နိန္ေရ အခ်ိန္ခါ ျဖစ္နိန္ေရ စိတ္ကို တစ္ခ်က္ေခ် အသိနဲ႔ ၾကည္႔လိုက္ပါ အရာရာအီးခ်မ္းလားပါေရ။ 

        အကြ်န္ဆို ဇာေလာက္ဆိုးပါလဲ ေျပာျပပါေမ။ စင္ကာပူက Bird Park ကိုတခါလားခီပါေရ။ ယင္းသစ္ေတာစြာ အင္ဒန္ေခ် ၾကီးပါေရ။ သစ္ေတာတခုလံုးနီးပါးကို ငွက္ေခ်တိ ထြက္မျပီးရေအာင္လို႔ အထက္က ဇကာတစ္ခုနဲ႔ ဖံုးထားပါေရ။ ယင္း အဖံုးကို ဇာပိုင္လုပ္ထားစြာလဲ ေဒေလာက္က်ယ္ကက်ယ္နဲ႔ ေလယွဥ္ပ်ံနဲ႔မ်ား အထက္ကခ်ပနာ ဖံုးလာ။ ယပိုင္အၾကံက ဇာကရေလ တျခားႏိုင္ငံကမ်ားရထားစြာလား။ တရား ၁၅မီနစ္ေခ် ထိုင္စြာမွာ မဆီမဆိုင္ ယင္းခ်င္႔တိက အစစိုင္းစားေရ။ ယင္းခါမွာ အားးးးးးးး ငါစုိင္းစားနိန္မလားေယ ဆိုပနာ အသိေခ်နဲ႔ ျပန္ပနာ မွတ္ရပါေရ။ ယင္းခါမွ ျပင္းျပနိန္ေရ သိခ်င္စိတ္တိက အီးခ်မ္းလားပါေရ။ 

       အကြ်န္လဲ ကင္းစြန္းခူးရင္း သီေပါက္ေတပိုင္ အလုပ္ႏွစ္ခု တစ္ခါတည္းလုပ္ပလိုက္ေတ။ :) အလုပ္ႏွစ္ခု တျပိဳင္တည္းလုပ္ေက လိုရာခရီးကို ေရာက္ပါယင္႔ ယကေလ႔ေသာ ေရာက္သင္႔ေရ အခ်ိန္မွာ မေရာက္ပါေလ။ 

    တခုခုကို ေၾကာက္နိန္ေက ေရွာင္မျပီးပါေက႔ တတည္႔ရင္ဆိုင္ပလိုက္ပါ။ လက္တြီ႔လုပ္မွ ထင္သေလာက္ မခက္ လြယ္ကူမွန္းသိလာပါေရ။ တခုကို စိတ္က ေကာင္းေရလို႔လဲ လက္ခံထားေရ ခႏၶာကိုယ္က ဇာတြက္ မက်င္႔သံုး မလုပ္ႏိုင္ရေစာ္ပါေလမသိ။ လူစိတ္ ဆိုေစာ္ဆန္းၾကယ္ပါေရ ပစၥည္းတခု မရႏုိင္သိ႔ခါ တပ်င္းလိုခ်င္ေရ ရျပန္ေကေလ႔ ေနာက္တခုကို ထပ္ေတာင္းတပနာ ရွိစြာကို တန္ဖိုးမထားတတ္ကတ္ပါ။
ယင္းနဲ႔လို႔ ဇာပင္လိုခ်င္လိုခ်င္ ဇာေလာက္ပင္ သူမ်ားကို မပီးခ်င္ေရ စိတ္ပုတ္၀င္၀င္ ကိုယ္ျဖစ္နိန္စြာကို အသိစိတ္ေခ်နဲ႔ ထိန္းကတ္ပါေမ။

နာဖူးေရ တရားေတာ္တိက မွတ္စုေခ်တိကုိ ျပန္ပနာရီးျပထားစြာပါ။ :)

Friday, August 24, 2012

သူ

သူ႔အေၾကာင္း စိုင္းစားမိတိုင္း 
တုန္ခါလြန္းေရ ရင္ခုန္သံက 
မႏွစ္ျမိဳေရ သူ႔အၾကည္႔ တစ္ခ်က္မွာ 
ရပ္တန္းလားစီေရ... 

ေဆးလိပ္အနံကို 
ခခါးသသီးမုန္းမိေရငါ 
သူေသာက္ေတ စတိုင္မ်ိဳးကိုေတာ႔ 
သေဘာက်မိယင္႔ ... 

လူကို မတူမတန္ေရပိုင္
ေစာင္းကီေစာင္းကန္း သူ႔အၾကည္႔တခ်ိဳ႔ 
ကဗ်ာတစ္ခြက္ထက္ 
ကဗ်ာဆန္နလီေရ... 

တစ္ခါတစ္ခါ ရုင္ရွင္ၾကည္႔ယင္း
မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးနိန္ရာ 
သူနဲ႔ ကိုယ္ျဖစ္  အရွက္မရွိ 
စိတ္ကူးယွဥ္ ပလိုက္သိယင္႔ ... 

သူ႔အထင္နဲ႔ ၀က္၀ံရုပ္ကို 
တတင္းက်က်ပ္ဖက္ 
အိပ္မက္ထဲလဲ 
အားဓမၼထည္႔ မက္ပလိုက္ယင္႔ .... 

သူ 
နိန္ရာတကာ သူ႔ အရိပ္တိနဲ႔ 
ငါ႔ကမာၻကို လႊမ္းမိုးထားနိန္ေရ...

Thursday, August 23, 2012

"ကာလာစံု အခ်စ္"

နီပူ မိုးရြာ မေရွာင္ 
လာကဓံကို ရင္ဆိုင္ပနာ 
တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ကူညီေဖးမ၇င္း
လေလးစစား နဲ႔ ျမတ္ႏိုးကတ္တုန္း ... 
 
သူ႔အမွား ကိုယ္႔အမွား 
ကိုယ္ခ်င္းစာပနာ သည္းခံရင္း 
အသက္အရြယ္ ၾကီးလာစြာနန္႔ အမွ် 
အခ်စ္တိလဲ ပိုၾကီးပါလတ္ေတ... 

ဆံပင္ အသားအေ၇တိ 
အေရာင္ႏြမ္းလာေကေတာင္ 
နားလည္မွဳနဲ႔တည္ေဆာက္ထားေရ 
ငါရို႔ ႏွစ္ေယာက္ အခ်စ္က 
ကာလာတိ ပိုစံုပါလတ္ေတ...

Wednesday, August 1, 2012

ေဟာင္ေကာင္သူေဌးႀကီး လီကာရွင္း၏ မွတ္သားဖြယ္ စကားႀကီးမ်ား

Quotes from Li Ka Shing (1) ေဟာင္ေကာင္သူေဌးႀကီး လီကာရွင္းရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ စကားႀကီးေတြပါ၊ facebook ေပၚမွာshare ေနၾကတာ ေတြ႔ဖန္မ်ားေတာ့ ျမန္မာလိုျပန္ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ၿပီး ျပန္ေရးထားတာေတြပါ။ ေျပာသာေျပာရတယ္၊ တကယ့္ လီကာရွင္းစစ္စစ္ႀကီးက facebook ေပၚမွာ ဇိမ္ေျပနေျပ ထိုင္ေရးတာလား ဆိုတာ သံသယျဖစ္မိပါတယ္၊ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေရးတင္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ႔ေလ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သေဘာက်မိတဲ့ စကားစုေလးေတြကို ေရြးတင္လိုက္ပါတယ္။

၂၀-၈၀ နိယာမ 
လူေတြမွာ ၂၀% က လည္ပင္းအထက္ပိုင္းနဲ႔ပိုက္ဆံရွာတယ္၊ ၈၀% က လည္ပင္းေအာက္ပိုင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရွာတယ္။ ၂၀% က အခ်ိန္ဝယ္တယ္၊ ၈၀% က အခ်ိန္ေရာင္းတယ္။ ၂၀% က လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းႀကီးေတြ လုပ္တယ္၊ ၈၀% က အလုပ္လုပ္တယ္။ ၂၀% က အနာဂတ္အတြက္ အစီအစဥ္ခ်တယ္၊ ၈၀% က အိပ္ယာထမွ ဒီေန႔ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ စဥ္းစားတယ္။ ၂၀% က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာင္းလဲတယ္၊ ၈၀% က ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေျပာင္းလဲပစ္တယ္။ ၂၀% က ဥစၥာႂကြယ္ဝတယ္၊ ၈၀% က ဆင္းရဲတယ္။ မင္း ၂၀% လုပ္မလား၊ ၈၀% လုပ္မလား။

တတိယ ၈ နာရီ 
ဘုရားသခင္က လူတိုင္းလူတိုင္းကို တစ္ရက္မွာ ၈ နာရီစာ အပိုင္းအျခားသံုးခုစီ မွ်မွ်တတေပးထားတယ္။ ပထမ ၈ နာရီမွာ လူေတြအလုပ္လုပ္ၾကတယ္၊ ဒုတိယ ၈ နာရီမွာ လူေတြအိပ္ၾကတယ္။ လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြကို မ်ားေသာအားျဖင့္ တတိယ ၈ နာရီကေန ဖန္တီးခဲ့ၾကတာပဲ။

လမ္းႏွစ္လမ္း 
လူတိုင္းမွာ ေလွ်ာက္စရာလမ္းႏွစ္လမ္းရွိတယ္၊ တစ္လမ္းကေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္း၊ ေနာက္တစ္လမ္းက ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္း။ မေလွ်ာက္မေန ေလွ်ာက္ကိုေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကို လွလွပပေလွ်ာက္ၿပီးမွ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခ်င္တဲ့လမ္းကို ေလွ်ာက္လို႔ရပါလိမ့္မယ္။

တခါသံုးယံုၾကည္မႈ 
ယံုၾကည္မႈဆိုတာ စာရြက္တစ္ရြက္လိုပဲ၊ ေၾကသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လိုပဲျဖန္႔ျဖန္႔ နဂိုအတိုင္းျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။

 ေနာင္တ
ေနာက္ အႏွစ္ ၂၀ ၾကာသြားတဲ့အခါ မင္းကိုပိုၿပီးစိတ္ပ်က္ေစမွာက မင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြမဟုတ္ဘူး၊ မင္းမလုပ္လိုက္ရတဲ့ကိစၥေတြပဲ။

ေနရာ
အေအးတစ္ပုလင္းကို လမ္းေဘးဆိုင္မွာ ၁၀ နဲ႔ေရာင္းတယ္၊ ဟိုတယ္မွာ ၃၀ နဲ႔ေရာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕တန္ဘိုးဟာလည္း သူေရာက္ေနတဲ့ေနရာေပၚမွာပဲမူတည္တယ္။

သမာဓိ 
စကားတစ္ခြန္း မေျပာေသးခင္မွာ မင္းဟာအဲဒီစကားရဲ႕အရွင္သခင္ပဲ၊ ေျပာလိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းဟာသူ႔ရဲ႕ကြၽန္ျဖစ္သြားၿပီ။

 ေရြးခ်ယ္မႈ
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း မင္းဘာကိုယံုရင္ဘာျဖစ္တာပဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီကမၻာေပၚမွာ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆံုး ေဝါဟာရ ႏွစ္ခုရွိတယ္၊ တစ္ခုက ေခါင္းမာတာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ႀကိဳးစားတာ။ ႀကိဳးစားတဲ့ေကာင္က သူ႔ကိုသူေျပာင္းလဲပစ္တယ္၊ ေခါင္းမာတဲ့ေကာင္က သူ႔ကံကိုသူေျပာင္းလဲပစ္တယ္။

မနာလိုျခင္းႏွင့္ အားက်ျခင္း
သူမ်ားေတြထက္မဆိုစေလာက္ သာတဲ့အခါ မင္းကိုမနာလိုျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္။ သူတို႔ေတြထက္အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာသြားတဲ့အခါ မင္းကိုအားက်ၾကလိမ့္မယ္။

ေနာက္ဆံုးအၿပံဳး
ဘယ္သူ႔ကိုမွမယွဥ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္တဲ့အခါ အားမငယ္ပါနဲ႔၊ မင္းဟာသာမန္လူတစ္ေယာက္ဆိုတာလည္း သတိရပါ။ သူမ်ားတကာရယ္ေမာေနတာေတြ႔ရင္လည္း တကမၻာလံုးမွာ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ဝမ္းနည္းပူေဆြးေနတယ္မထင္ပါနဲ႔၊ တကယ္ေတာ့ သူမ်ားေတြက မင္းထက္ပိုၿပီး ဟန္လုပ္တတ္လို႔ပဲ။ အကူအညီမဲ့ေနတဲ့အခါ မင္းငိုခ်င္ငိုလိုက္ပါ၊ သို႔ေသာ္ ငိုၿပီးရင္ေတာ့ ျပန္ၿပီးႏိုးၾကားတက္ႂကြလာရမယ္၊ အရာရာကိုလက္လႊတ္ဆံုးရွဳံးပေစဦးေတာ့၊ မင္းရဲ႕အၿပံဳးေလးကိုေတာ့ ရွဳံးမသြားပါေစနဲ႔။

ပူပင္ေသာက
လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ပူပင္ေသာကေတြကေန သူ႔ရဲ႕စိတ္ေနသေဘာထား အတိုင္းအဆနဲ႔ အနာဂတ္ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အတိမ္အနက္ကို မွန္းဆလို႔ရတယ္။ တနည္းအားျဖင့္၊ ျပႆနာအေသးေလးေတြဟာ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ပူပန္ေနစရာမလိုဘူး၊ တကယ့္ႀကီးမားတဲ့ ကိစၥေတြက်ျပန္ေတာ့ ပူေန႐ုံနဲ႔လည္း အက်ဳိးမရွိဘူး။ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ျပႆနာေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္းရွိရင္ အရာရာတိုင္းဟာ မိုးေတြထန္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပြင့္လင္းသြားတဲ့ ရာသီဥတုလို သာယာေနမွာပါပဲ။

ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ တိုးတက္မႈ
မင္းမေအာင္ျမင္လို႔ရတယ္၊ သို႔ေသာ္မတိုးတက္လို႔မရဘူး။ မင္းရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကိုကဖ်က္ကယက္လုပ္မယ့္သူေတြ ရွိေကာင္းရွိလိမ့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ မင္းတိုးတက္တာကိုေတာ့ ဘယ္သူမွကာဆီးကာဆီးလုပ္မွာမဟုတ္ဘူး။

ဖိအားႏွင့္ တြန္းအား
အျပင္ကသက္ေရာက္တဲ့အားေၾကာင့္ ကြဲသြားတဲ့ၾကက္ဥဟာ အစာတစ္လုပ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ အတြင္းကေန႐ုန္းထြက္လာတဲ့အားေၾကာင့္ ကြဲသြားတဲ့ၾကက္ဥက်ေတာ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ျဖစ္လာေစတယ္။ လူ႔ဘဝဆိုတာလည္းအဲလိုပါပဲ၊ အျပင္ကလာတဲ့အားေတြက ဖိအားေတြျဖစ္ၿပီး အတြင္းကေန ျဖစ္တည္လာတဲ့အားေတြက ႀကီးျပင္းရွင္သန္မႈပါ။ ျပင္ပကအားေတြနဲ႔ အခြဲခံဖို႔ပဲ ထိုင္ေစာင့္ေနလို႔ရွိရင္ သင္ဟာ သူမ်ားရဲ႕အစာတနပ္ ျဖစ္သြားမွာမလြဲပါဘူး။ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး အတြင္းကေန ေဖာက္ထြက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ရွင္သန္ႀကီးျပင္းျခင္းဟာ အသက္တစ္ေခ်ာင္း အသစ္တဖန္ ျပန္လည္ေမြးဖြားလာတာနဲ႔ တူတယ္ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

Ps: လက္ေတြ႔က်င္႔ၾကည္႔ဖို႔ေတာ႔ လုိအပ္ပါလိမ္႔မယ္...

Forward Email ကနိန္ပနာ သေဘာက်လို႔ ကူးယူထားစြာပါ။



Sunday, July 1, 2012

ရေသ့ေတာင္စာတီေတာ္ သမုိင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္



ရေသ့ေတာင္စာတီေတာ္ သမုိင္းအက်ဥ္းခ်ဳပ္  
၁ ။ တတိယ ဓညဝတီေခတ္မွာ သူရိယစကၠမင္းေရ အသွ်င္မဟာတိသ နန္ ့ အသွ်င္ဗါကုလ ရုိ ့ပါးက ရဟိေရ ဓါတ္ေတာ္ မီြေတာ္ တိဂို ျမတ္စြာဘုရား၏ ဗ်ာဒိတ္ေတာ္အတုိင္း ဓညဝတီျပည္အတြင္း ႏွစ္ဆယ့္ေလးရပ္ ေတာင္ေတာ္ျမတ္ တို ့၌ ႏြားလားဥႆဘ တေမာ့ ( ၆ ေတာင္ခန္ ့ ) ဟိေရ စာတီေတာ္ တိမွာ ထည့္သြင္းဌာပနာ၍ ကိုးကြယ္ခကတ္ပါရယ္ ။ ယင္းစာတီေတာ္ တိထဲက ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ ့နယ္ အတြင္းမွာ ဟိေရ စာတီေတာ္ သံုးဆူမွာ မူစဲေတာင္တန္း စာရုပဗၺတေတာင္၌ ဦးကင္းေတာ္ဓါတ္ စာတီ ၊ ေမယုေတာင္တန္း ကာသိရပဗၺတေတာင္၌ လည္ရိုးေတာ္ဓါတ္ စာတီ ၊ ရေသ့ေတာင္ ရာဇပဗၺတေတာင္၌ ဦးထိပ္ေတာ္ဓါတ္ စာတီ ရို ့ၿဖိဳက္ၾကပါရယ္။

၂ ။ ဒုတိယ ေျမာက္ဦးေခတ္မွာ မင္းဗါဘုရင္ႀကီးေရ ဦးရီးေတာ္ ရေသ့ႀကီး ဦးသုခ ပါးက ရဟိေရ လက္ယာ လက္ရိုးေတာ္ေတာ္ဓါတ္ဂုိ တဖန္ျပန္ၿဗီးေက ဤစာတီ၌ ဌာပနာ ခပါရယ္ ။ မင္းဗါဘုရင္ႀကီး၏ သားေတာ္ထီြး မင္းဖေလာင္းေရ ပုဏၰားကၽြန္းၿမိဳ ့အနီးဟိ သီလပဗၺတေတာင္ထက္၌ ဦးရာဇ္ေတာ္ စာတီဂို တည္ေဆာက္စိုင္ ဤရေသ့ေတာင္ စာတီဂို ပံုစံတူ ( အရြယ္အစားငယ္ ) အၿဖိဳက္ ျပဳျပင္မြမ္းမံ ခပါရယ္ ။ တတိယေျမာက္ဦးေခတ္မွာ နရအဘယရာဇာ မင္းေရ ဤစာတီ ေတာင္ခုလပ္တြင္ ဂူေလးေပါက္ ထြင္းေဖါက္ၿဗီးေက ဗုဒၶရုပ္ပြါးေတာ္တိဂုိ တည္ထား ပူေဇာ္ခပါရယ္ ။ 

၃ ။ မင္းဗါဘုရင္ အယင္ မင္းေခါင္ရာဇာ လက္ထက္မွာ ရေသ့ႀကီး ဦးသုခေရ ႏွမေတာ္ ႏွစ္ပါးၿဖိဳက္ေတ ( မိညိဳ ၊ မိျဖဴ ) ရို ့နန္ ့အတူ ဤေဒသ ဒိုးျဖဴရြာသို ့ လာေရာက္ နီထိုင္ခၿဗီးေက ေနာက္ခါ ရေသ့ ဝတ္လားခပါရယ္ ။ ရေသ့ႀကီး နီခေရ ဂူဂို ကန္ေတာ္ႀကီးအနီး မူလ ရေသ့ေတာင္တြင္ ေဒနိတိုင္ တိြ ့ျမင္ႏုိင္ပါရယ္ ။မင္းဗါဘုရင္ႀကီး ဘဂၤလားဂုိ စစ္ေအာင္ၿဗီးျပန္လာစိုင္ ရေသ့ႀကီး၏ ဆႏၵအတိုင္း လက္ယာ လက္ရိုးေတာ္ဓါတ္ဂို ရေသ့ေတာင္စာတီတြင္ လည္းေကာင္း ၊ လက္ဝဲ လက္ရုိးေတာ္ဓါတ္ဂို ႀကီြတဲကၽြန္းစာတီတြင္ လည္းေကာင္း ထည့္သြင္းဌာပနာ ခပါရယ္။ ဘုရားႀကီး တစ္ဆူဂုိလည္း တည္ထားကိုးကြယ္ခပါရယ္ ။ရေသ့ႀကီး၏ ႏွမႀကီး မိညိဳမွာ ႀကီြတဲရြာ၌ အသက္ထက္ဆံုး နီထိုင္လားခပါရယ္ ။ ႏွမငယ္ မိျဖဴမွာ မင္းဗါဘုရင္ႀကီးနန္ ့အတူ ေျမာက္ဦးနန္းေတာ္သို ့ လိုက္ပါလားခပါရယ္ ။ 

၄ ။ တတိယ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ စစ္ပြဲ ၿဗီးဆံုးေရခါ ရခိုင္ျပည္ေရ ၿဗိတိသွ် အင္ပါယာ လက္ေအာက္သို ့က်ေရာက္ လားခပါရယ္ ။ ( ေအဒီ ၁၈၆၃ ) တြင္ ရေသ့ေတာင္စာတီ၏ ေျမာက္ဖက္ဟိ ဒိုးျဖဴရြာ နန္ ့ အရွိေျမာက္ဖက္ဟိ ( ကိန္းသာၿမိဳ ့ဟုတြင္ခေရ ) ရေသ့ေတာင္ရြာ ရုိ ့ဂို ေဒဂု ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ ့နီရာသို ့ေျပာင္ေရြ ့၍ ၿမိဳ ့သတ္မွတ္ကာ ျမိဳ ့နယ္ဖြဲ ့စည္းခပါရယ္ ။ ရေသ့ေတာင္ၿမိဳ ့၏ ကနဦး ၿမိဳ ့သူႀကီးတိမွာ ေနာက္ဆံုး စိုင္းဒင္ၿမိဳ ့စားႀကီး၏ သားေတာ္ ဦးေအာင္ျမတ္ ေႏွာင့္ ၿမီေတာ္ ဦးေအာင္ဇုံ ရို ့ၿဖိဳက္ၾကပါရယ္ ။ 
 ( ေအဒီ ၁၉၉၆-၉၇ ) မွာ အလိုေတာ္ျပည့္ ဆရာေတာ္က ဦးစီးၿဗီးေက ရေသ့ေတာင္စာတီဂုိ ေရႊထီးေတာ္တင္လွဴ ပူေဇာ္ခၿဗီးေက စာတီဂို ေရႊေရာင္အတိ နန္ ့ဖံုးလႊမ္းစီခပါရယ္။ ေဒဂုအခါ ရေသ့ေတာင္စာတီဂို စာတီေတာ္ ေဝယ်ာဝစၥ ေဂါပက အဖြဲ ့က ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္လ်က္ ဟိပါရယ္။

အကာအရံ 
ရေသ့ေတာင္စာတီေတာင္ဂို နဂါးပံုစံနန္ ့တည္ထားခကတ္ပါရယ္ ။ ရေသ့ေတာင္စာတီ၏ ေတာင္ဘက္ဂိုပဒံုး ၊ ေျမာက္ဘက္ဂို ဦးေဂါင္း အျဖစ္ အကာအရံနန္ ့ထားခကတ္ပါရယ္လို ့ရွိလူၾကီးမ်ားက အဆိုအမိန္ ့ဟိပါရယ္ ။ ရေသ့ေတာင္စာတီ၏ေတာင္ဘက္ ပဒံုးဘက္မွာ ဘီလူးမၾကီးက အေသွ်ဂို ႏို ့တိုက္နီေရပုံရုပ္ထုဂို ထားခကတ္ပါရယ္ ။ ယင္းဂို အသွ်င္ဦးျမဝါနန္ ့မဟာပညာေက်ာ္ရို ့က အကာၾကီး/အကာငယ္ အျဖစ္ဆိုျဗီးေက ဘီလူးမၾကီးဂို ယင္းမွာအေစာင့္အျဖစ္ထားခကတ္ပါရယ္ ။ ယင္းဂိုအစြဲျပဳၿဗီးေက ဘီလူးမေတာင္လို ့ေခၚကတ္ပါရယ္ ။ ယင္းရုပ္ထုကိုကား အဂုမတိြ ့ႏိုင္ပါယာ ။ မတိြေစာ္ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ -ေက်ာ္ယာလို ့ေျပာကတ္ပါရယ္ ။ ေဒဂုဘီလူးမေတာင္ထက္မွာ က်ဳိက္ထီးရုိးပံုစံငယ္ဂို ဖူးေျမာ္ႏိုင္ပါရယ္။ 

ဘီလူးမနန္ ့ရေသ့ တန္ခိုးျပဳိင္ျခင္း 
ေဒခ်င့္ဂို ပံုျပင္ဆန္ဆန္ၾကားဖူးကတ္ပါရယ္ ။ ရေသ့နန္ ့ဘီလူးမရို ့တန္ခိုးျပဳိင္ကတ္ေတခါမွာ ဘီလူးမေရ ရွဳံးနိမ့္လားခလို ့ရေသ့ေတာင္ ေတာင္၏အလယ္ကနီ ေတာင္ေဖါက္ဗနာ ထြက္ျဗီးလားခရပါရယ္ ။ ဘီးလူးမထြက္ျဗီးလားခေရ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ ဘီလူးမ၏ ပစၥည္းတိက်က်န္ခပါရယ္ ။ ယင္း၏နာမည္အလိုက္ေကၽြးရြာေသွ်တိ ေပၚေပါက္လားခပါရယ္ ။ 

ပြဲေတာ္က်င္းပပံု 
ရေသ့ေတာင္စာတီေတာင္၏ ဘုရားပြဲဂို မတ္လအကုန္ ဧျပီလဆန္း ၊ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲအျပီး သၾကၤန္မက်မီစီ က်င္းပပါရယ္ ။ ၈ - ရက္နန္ ့ ၉ - ရက္မွာ တရားပြဲဂို က်င္းပၿဗီးေက ၁၀ ၊ ၁၁ ၊ ၁၂ ရက္နိတိမွာ နိလယ္မွာ ေပ်ာ္ပြဲရြင္ပြဲအျဖစ္ အဓိက ရကၡိဳင့္ရိုးရာေလာင္းျပဳိင္ပြဲနန္ ့ က်င္ပြဲ ၊ ညဘက္မွာ ဇာတ္ပြဲတိဂို က်င္းပလားပါရယ္ ။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္က စျဗီးေက ပြဲေတာ္ဂို နတ္ေတာ္လျပည့္နိမွာ က်င္းပလားဖို ့ လို ့သိရပါရယ္ ။ 

မွတ္ခ်က္ ။ ။ ဤစာကား ရွိလူၾကီးရို ့အဆိုအမိန္ ့ နန္ ့ရေသ့ေတာင္စာတီေတာ္ ေဂါပက အဖြဲ ့၏ မွတ္တမ္းမွတ္ရာ တိက ၿဖိဳက္ပါရယ္ ။ 
ဒိုးျဖဴရြာဂုိ ေဒဂု ဒံုးဒံုးက် လို ့ေခၚၿဗီးေက စစ္တပ္တိခ်ထားေရ နီရာၿဖိဳက္ပါရယ္ ။

ေခတ္စနစ္တိ ေျပာင္းလားခေကေလ့ ကိုယ့္ရိုးရာ ၊ ယဥ္ေက်းမွဳ နန္ ့ သမုိင္းတိ ဂိုေဖာ္ထုတ္ဖို ့စြာ ကၽြန္ေတာ္ရုိ ့ရခိုင္သားတိ တာဝန္ မဟုတ္ပါလား ။ ကိုယ္ျပည္နယ္က သမိုင္းတိ အေၾကာင္းကိုျပည့္ျပည့္စံုစံု မသိေကေလ့ ကိုယ္သိေရ ကိုယ့္ၿမိဳ ့ေသ်ွသမုိင္းဂို ေဖာ္ျပပီး လိုက္ပါရယ္ ။ သူငယ္သွ်င္း ရို ့ၿမိဳ ့၊ ရြာ နန္ ့တျခားသမိုင္းေၾကာင္းတိ ဂိုေလ့ သိခ်င္ပါရယ္ ။ 

ကၽြန္ေတာ္ေဖာ္ျပထားေရ စာမွာ အမွားပါေကေလ့ ခြင့္လႊတ္ကတ္ပါ လို ့ ရကၡိဳင့္ညီကိုေမာင္ႏွမရို ့ ......... 

facebook က ကိုယ့္note မွာ ပထမဆံုးအျဖစ္ ကိုယ့္ျမိဳ ့သမိုင္းအေၾကာင္းကို ရီြးျပီးေက ေဖာ္ျပခြင့္ရလို ့လဲ ပိုျပီးေက ဝမ္းသာမိပါေရ =)အၾကံပီးေရ ရကၡိဳင့္ညီကိုေမာင္ႏွမ အားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးအထူးတင္ပါေရ =) .........။ 

ေအာက္က လင္႔(ခ္) ကေကာ္ပီးကူးထားျခင္းျဖစ္ပါေရ။ ေစတီသမိုင္းအေၾကာင္း အျပည္႔အစံုရွင္းျပလားေရ အကိုေဇာ္ေဇာ္၀င္းကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါေရ။ :)

https://www.facebook.com/notes/zaw-zaw-won/%E1%80%9B%E1%80%B1%E1%80%9E%E1%80%B7%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%85%E1%80%AC%E1%80%90%E1%80%AE%E1%80%B1%E1%80%90%E1%80%AC%E1%80%B9-%E1%80%9E%E1%80%99%E1%80%AF%E1%80%AD%E1%80%84%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%A1%E1%80%80%E1%80%BA%E1%80%A5%E1%80%B9%E1%80%B8%E1%80%81%E1%80%BA%E1%80%B3%E1%80%95%E1%80%B9/2518980140831