မေဗဒါ

ရီကန္ထဲမွာပြင္႔ေရ ၾကာ 
မိုးမရြာဘဲ အက္ကြဲနိန္ေရ
ေျမသားထက္မွာ အျမစ္ေခ် 
တစ္ခုေလာက္မ်ား ရွိနလီလာ 

ေခ်ာင္းထဲက ေဗဒါတစ္ပင္ 
အားမေလွ်ာ႔ဘဲ 
ထိုတစ ေဒတစ အမိွဳက္တိၾကားထဲမွာ
ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလုိက္နဲ႔ 
လိုရာခရီးကို လားနလီလာ 

ရင္ခြင္မဲ႔ အေခ်တစ္ေယာက္ 
မ်က္ရည္မသုတ္ဘဲ 
ဆာေလာင္နိန္ေရ ေဒေလာကမွာ 
မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္နဲ႔ 
ေဂ်ာင္ေခ်ာင္မွာ ငိုနလီလာ 

သက္မဲ႔ေဗဒါပင္ေတာင္ အရွံဳးမပီး 
သက္ရွိျဖစ္ေတ အဘုေခ်က 
ယင္းေထာင္႔ေခ်မွာ ဇာတြက္ငိုနိန္ေလ 
လူလုပ္ေက အားလံုးျဖစ္ေတ ေဒကမာၻမွာ 
တစ္ခုလဲ မစိုင္းစားဘဲ 
အခန္းျပင္ကို 
တစ္ေခါက္ေခ် ထြက္ၾကည္႔လိုက္ 

အဘုေခ် ျမင္လာ 
အားရပရ ရယ္နိန္ေရ 
ဟိုအိမ္ေအာက္က သူေတာင္းစား 
တရြီ႔ရြီ႔နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္နိန္ေရ
ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး မရွိေရလူတစ္ေယာက္ 

အဘုေခ် ၾကားလာ 
မ်က္ကန္းတစ္ေယာက္ တီးနိန္စြာ 
သာယာအီးခ်မ္းေရ တေယာသံေခ် 

လူဆိုစြာ 
ကိုယ္လုပ္ခေရ ကုသိုလ္ကံေၾကာင္႔ 
ဇာပိုင္ပံုစံ ဘ၀ကိုပင္ရရ 
အရွံဳးမပီး မပ်င္းဘဲ 
မေဗဒါပိုင္ 
တာ၀န္ကို က်ီပြန္ဖို႔လိုေရ.....

လူစိတ္မရွိေသာ လူမ်ား

ကိုယ္စားမဲ႔ အစာ 
ခိုးကိုးရာမဲ႔ သူတို႔ကို 
သနားလို႔ ေကြ်းမိတယ္ 

သူတို႔ေတြေၾကာင္႔ 
ကိုယ္႔အိမ္မွာ ကိုယ္ေနျပီး
ေခြးေျပး ၀က္ေျပး ေျပးေနရတယ္ 
ကိုယ္႔ျပည္မွာ ကိုယ္ေနျပီး 
ကိုယ္႔အိမ္ကို မီးတိုက္ခံရတယ္ 

သူတို႔ေတြေၾကာင္႔ 
လူေန အိမ္ကေန
ျပာအတိနဲ႔ သုသာန္ေတြလို႔ 
ဆိတ္သုန္းသြားခဲ႔တယ္ 
ခိုးကိုးရာမဲ႔ အဘိုးအဘြားေတြ 
မိဘမဲ႔ ကေလးေတြ တိုးလာခဲ႔တယ္ 
 
ႏွစ္ေတြၾကာလာေတာ႔ 
အေၾကာင္းေတြ သိလာတယ္ 
သူတို႔ စရုိက္ကဘာလဲ 
သူ႔တို႔ အက်င္႔ ဘယ္လိုလဲဆိုတာ 
ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြလို 
ျပန္ျပီးခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနမယ္ထားအုန္း 
ျခေသၤ႔ခံတြင္းထဲ ခုန္ဆင္းပလုိက္ေမ
ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ဘူး ရြံလို႔ 

သူတို႔ေတြေၾကာင္႔ 
ငါတုိ႔ ရာဇ၀င္ သမိုင္းၾကီး 
အေရာင္စြန္းသြားခဲ႔ေလျပီ 

စကားတခြန္းပဲ ေျပာခ်င္တယ္ 
အေဖ အေမလိုခ်စ္မလား
ေမာင္ႏွမေတြလို ခ်စ္မလား 
သမီးရည္းစားလို ခ်စ္မလား
 ေခၚသြားၾကပါ ခ်စ္ၾကပါ 
ငါ႔တို႔ေျမမွာ 
သူတို႔ေတြကို ျမင္ရမဲ႔ အစား 
ငါ႔မ်က္လံုးေတြသာ ကန္းလိုက္ပါေတာ႔။