ေျခေထာက္မရွိတဲ႔ လူေတြကိုျမင္မွ
ကိုယ္လက္အဂၤါျပည္႔စံုေနတဲ႔
ကိုယ္႔ ခႏၵာကို သတိထားမိျပီး
ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းသိလာတယ္
အနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ အထီးက်န္လာမွ
ငါဒီထက္ပိုျပီး လူေတြကို
အၾကင္နာတရားနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ႔ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔
ေနာင္တရလာတယ္
ဂုဏ္သိကၡာကိုေရာင္းျပီး အလုပ္လုပ္ေနရသူေတြကို ေတြ႔မွ
ကိုယ္႔အလုပ္ကို တန္ဖိုးရွိမွန္း ဂုဏ္ယူတတ္လာတယ္
စကားမေျပာႏိုင္တဲ႔ လူေတြနဲ႔ဆံုဖူးမွ
အတင္းေျပာတတ္တဲ႔ ကိုယ္႔ပါးစပ္က သူတို႔ေလာက္ေတာင္
အသံုးမ၀င္ပါလားလို႔ သံေ၀ဂရလာတယ္
ေသမေလာက္နာၾကင္ျခင္းကို ေအာင္႔အီးျပီး
ကင္ဆာေရာဂါကို တိုက္ခိုက္ေနတဲ႔ ကေလးေတြကို ျမင္ေတာ႔
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အသက္ရွင္ေနတာကို ညဥ္းတြားမိတဲ႔
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ရွက္လာတယ္
ကိုယ္လက္အဂၤါျပည္႔စံုေနတဲ႔
ကိုယ္႔ ခႏၵာကို သတိထားမိျပီး
ေက်းဇူးတင္ရေကာင္းမွန္းသိလာတယ္
အနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ အထီးက်န္လာမွ
ငါဒီထက္ပိုျပီး လူေတြကို
အၾကင္နာတရားနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ႔ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔
ေနာင္တရလာတယ္
ဂုဏ္သိကၡာကိုေရာင္းျပီး အလုပ္လုပ္ေနရသူေတြကို ေတြ႔မွ
ကိုယ္႔အလုပ္ကို တန္ဖိုးရွိမွန္း ဂုဏ္ယူတတ္လာတယ္
စကားမေျပာႏိုင္တဲ႔ လူေတြနဲ႔ဆံုဖူးမွ
အတင္းေျပာတတ္တဲ႔ ကိုယ္႔ပါးစပ္က သူတို႔ေလာက္ေတာင္
အသံုးမ၀င္ပါလားလို႔ သံေ၀ဂရလာတယ္
ေသမေလာက္နာၾကင္ျခင္းကို ေအာင္႔အီးျပီး
ကင္ဆာေရာဂါကို တိုက္ခိုက္ေနတဲ႔ ကေလးေတြကို ျမင္ေတာ႔
ပင္ပန္းလြန္းလို႔ အသက္ရွင္ေနတာကို ညဥ္းတြားမိတဲ႔
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ ရွက္လာတယ္
No comments:
Post a Comment